20 mei 2025
Tim Voors is creatief ondernemer en verliet zijn gezin om zes maanden lang alleen, 4286 kilometer, dwars door Amerika te lopen. En daar bleef het niet bij. Inmiddels wandelt Tim 3 maanden per jaar en werkt hij er 9. Hij staat op de trail bekend als Van Go, een verbastering van Van Gogh, omdat Tim tijdens zijn wandelingen schildert.
Als Tim aan de wandel is, moet er ondertussen wel geld in het laatje komen. Dus gaf hij zichzelf 10 jaar de tijd om een aantal passieve inkomstenstromen op te bouwen. Hij schreef vier bestsellers over zijn wandelingen, maakte een door National Geographic bekroond fotoboek en opende een Bed & Breakfast. Door de inkomsten uit deze activiteiten stroomt er geld binnen, ook als Tim zonder bereik in de rimboe zit.
Recent richtte Tim The School of Dreams op. Hier geeft hij schilderles aan mensen die tijdens hun eigen reizen willen schilderen. Hij helpt mensen om hun dromen waar te maken.
Ik heb alle boeken van Tim gelezen en raad je zeker aan om eens één van zijn boeken te gaan checken. Veel plezier met deze kleurrijke en inspirerende podcasts gast!
00:00 – Welkom bij Groeivoer!
02:37 – Waar ging het “mis” met Tim? Hoe zijn avontuurlijke leven begon
05:15 – Van gezinsleven naar lange wandelingen: de eerste stappen
08:21 – Through hiking: wat is het en wat voor mensen trekt het aan?
15:59 – De bepakking: hoe licht moet je rugzak zijn?
17:45 – Een nieuwe verhouding tussen werk, familie en natuur
19:58 – Klanten verliezen en winnen door een andere levensstijl
23:16 – Het gevaar van wandelen: te veel tijd om na te denken
27:05 – De 10-jarige opdracht aan zichzelf: geld verdienen zonder aanwezig te zijn
30:27 – School of Dreams: van woonkamer naar onderwijsinstituut
33:21 – De Hawaii-shirt mentaliteit: waarom Amerikanen anders wandelen dan Nederlanders
37:13 – Dromen zitten al in mensen: ze moeten alleen aangemoedigd worden
42:21 – Gevaren onderweg: beren, onweer en jezelf
46:54 – De drie fasen van een lange reis: fysiek, mentaal en spiritueel
52:52 – Natuur als kathedraal: spiritualiteit op het pad
55:55 – De cirkel van geven: wat kun jij teruggeven?
1:02:52 – De vraag aan elke luisteraar: wat houdt je tegen?
Liever kijken? 🎥
Wil je liever kijken dan luisteren?
Check Groeivoer op Youtube: https://www.youtube.com/@groeivoer/videos
Zelf een podcast starten? 🎙️
Wil je zelf ook een podcast starten? Gerhard is eigenaar van Ear Ear, een podcast agency die jou kan helpen om een hoogwaardige podcast te maken. Neem contact op met Gerhard. 🚀
Adverteren? 📢
Wil je adverteren bij Groeivoer? Stuur een e-mail naar info@groeivoer.nl en we gaan graag met jou in gesprek.
Volg onze kanalen! 🌐
Op de hoogte blijven van nieuwe afleveringen en events? Volg dan het Whatsapp kanaal van Groeivoer: https://whatsapp.com/channel/0029VaZOSZGHbFV9bpqwwE3B
Of volg ons Telegram kanaal: https://t.me/groeivoer
De beste lessen in jouw mail? 📧
Mail naar info@groeivoer.nl en ontvang een cheat sheet met de 10 beste lessen van 250 groeiondernemers.
Laat een review achter! 🌟
Blij met deze podcast? Laat een review achter op Spotify, Apple Podcast of Google. 👍
Volg ons! 🚀
Voeg Gerhard toe op LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/gerhardvelde/
Volg Groeivoer op LinkedIn: https://nl.linkedin.com/company/groeivoer
Volg Groeivoer op Instagram: https://www.instagram.com/groeivoer_podcast/
Volg Groeivoer op TikTok https://www.tiktok.com/@groeivoerpodcast
Volg Groeivoer op X: https://twitter.com/groeivoer
Onze partners 🤝
Deze podcast wordt mede mogelijk gemaakt door Teamleader, het perfecte all-in-one softwarepakket voor het MKB. Probeer Teamleader vandaag nog uit: https://signup.focus.teamleader.eu
Speciale dank gaat uit naar Groenpand, waar de Ear Ear Podcast studio gevestigd is. Check www.groenpand.nl voor meer info over dit mooie bedrijf.
[Tim Voors] (0:00 – 0:54)
Mijn openingsvraag is eigenlijk, waar is het misgegaan met jou? Als je aan een avontuur begint, en dat was in mijn geval, ging ik dan kamperen in de Alpen met mijn ouders. Op mijn 42e, dat is nu 10 jaar geleden, is het echt misgegaan.
Op een gegeven moment heb ik ook, toen de kinderen 10 waren, heb ik mijn vrouw aangemoedigd, ga lekker wat doen. En toen is zij in haar eentje naar Santiago gaan wandelen voor een maand. En het jaar daarna ben ik zelf eerst naar Japan, zes weken geweest, en toen het jaar daarna door Amerika gaan wandelen.
Ik ben toen zo verliefd geworden op dat hele avontuur en dat eenvoudige leven in de bergen. Ik wou een andere relatie hebben tussen cultuur of werk, familie, vrienden en natuur. Nou, dan heb je 9 maanden om kaar te werken en te zijn voor iedereen, en dan 3 maanden niet.
Hoe ga je dat organiseren? Sommige klanten van mijn bedrijven haken daardoor af. Maar ja, ik kreeg er gek genoeg, ook heel veel klanten er weer bij.
[Gerhard te Velde] (0:54 – 0:57)
Misschien moeten we even naar je trailname gaan. Wat is een trailname en wat is die van jou?
[Tim Voors] (0:58 – 1:18)
Ik schilder onderweg altijd met blauw en geel. En hij had gehoord dat ik van Nederland was en van Amsterdam. Dus hij noemde mij Tim Van Gogh.
Sindsdien ben ik Van Gogh op de trail. Nu heb ik die School of Dreams net een jaar opgericht. Het loopt fantastisch, dus elk weekend geef ik les.
In dit geval schilderen op reis.
[Gerhard te Velde] (1:18 – 1:23)
Over die wandeling zelf, iets over gevaren, beren, onweer. Wat kan er gebeuren, zeg maar?
[Tim Voors] (1:24 – 1:40)
In dit geval de Continental Divide Trail, die ik heb gelopen in Amerika. Die begon helemaal boven in Montana en die gaat dan Wyoming, Yellowstone, Colorado, New Mexico… en dan bij de Mexicaanse grens.
Dus dat is echt 5000 kilometer. En de gevaren…
[Gerhard te Velde] (1:44 – 2:37)
Welkom bij Groeivoer. Mijn gast vandaag is Tim Voorst. Tim is creatief ondernemer en hij verliet zijn gezin om zes maanden lang alleen…
met heel veel mensen om zich heen, dat hoor je straks… 4286 kilometer dwars door Amerika te lopen, van Mexico naar Canada. Hij schreef vier bestsellers over zijn wandelingen…
en hij richtte recent de School of Dreams op. Tim, welkom bij de podcast. Dankjewel.
Het zal een uitdaging zijn om binnen een uur onze aflevering af te ronden. Dat hoeft ook niet. Ik denk dat jij ook op je wandelingen anders naar tijd gaat kijken.
Dat gehaaste Nederlandse leven. Ja, een beetje wel, ja. Dus we hebben gewoon lekker de tijd gegaan wandelen door jouw verhaal.
En mijn openingsvraag is eigenlijk, met een knipoog natuurlijk… maar waar is het misgegaan met jou? Wat was jouw eerste grote wandeling?
Waar is het misgegaan?
[Tim Voors] (2:37 – 3:38)
Ja. Nou, in mijn jeugd, denk ik. Ik heb een hele fijne jeugd gehad.
Hele liefdevolle en beschermde en prachtige op de vrije school. In Engeland. In het dorpje waar Winnie de Pooh ooit is geschreven.
Dus ik speelde dan bij Pooh Tree en Pooh Bridge, weet je wel, met de stokjes. Dus ik ben in Engeland opgegroeid en waar is het misgegaan? Nou, eigenlijk als je aan iets, aan avontuur begint…
en dat was, in mijn geval, ging ik dan kamperen in de Alpen met mijn ouders. Als dat zaadje wordt geplant en dat gaat bloeien, dan kan het misgaan… dat je dan zelf heel enthousiast wordt.
En nou, dus op mijn 42e, dat is nu tien jaar geleden, is het echt misgaan. En toen ben ik één keer door Amerika gelopen en nu weer. Dus ja, zes maanden af en toe van huis.
[Gerhard te Velde] (3:38 – 5:06)
Ja, heel goed. Ja, en het was uiteraard met een knippo, ik ben fan van jou, ik ben één van je fanboys… en je hebt heel veel fanboys en fangirls.
Ik heb al je boeken gelezen. Ja, en ik zal een korte schets geven van hoe mijn leven eruit ziet. Ik ben vader van twee jonge dames, man van mijn vrouw Pauline.
Ik heb drie bedrijven. Ik zit, zeg maar, in de spitsuur van mijn leven, soort van op de highway. Dus ik zit, zeg maar, net als heel veel andere mensen in die sneltrein, op de snelweg…
Ik vind dat ik best wel een saai leven heb, maar mijn brokje avontuur, dat is… s’avonds voordat ik ga slapen, dan lees ik een boek en dan ga ik met jou mee op avontuur. Want jij beleeft al die avonturen en ik lees ook bijvoorbeeld boeken van wereldfietsers…
van wereldzeilers, van… Nou, jij bent dan een wereldwandelaar en ja, ik krijg er heel veel energie van. Dan denk ik van, zo vet, dat zou ik ook wel willen.
En dan komen al die bezwaren weer. Ja, maar ja, wanneer ga ik dat doen? Kan het wel?
Mag het wel? Kan ik wel zo lang weg? Nou, dit soort verhalen krijg je natuurlijk heel vaak voor je kiezen van, ja, alle bezwaren.
En daarom bedoel ik ook met het, zeg maar, waar is het misgegaan? Ik vind het juist supercool dat je gewoon denkt van, nou, fuck it, ik ga dit gewoon doen. En het zaadje is dus geplant in je jeugd, als ik het goed begrijp.
En je ouders namen je al mee naar buiten de natuur in. En je zei net van, jouw eerste grote wandeling, dat was dus van Mexico naar het noorden.
[Tim Voors] (5:06 – 5:08)
Ja, naar Canada, door Amerika.
[Gerhard te Velde] (5:09 – 5:14)
En was dat ook echt je eerste, of had je daarvoor nog een soort van opwarm pieterpad, dingetjes?
[Tim Voors] (5:15 – 7:52)
Jawel, maar ik heb net zoals jij ook een hele drukke carrière gehad, met een vol gezin met drie kinderen, en school, en brengen, en clubjes. Nou, dus die periode herken ik. En die periode gingen wij op vakantie naar Terschelling of naar Frankrijk.
Dus dan is daar ook niet echt de gelegenheid voor me. En op zich ook niet de behoefte. Dus ik denk dat dat gewoon herkenbaar is.
Er is wel een tijd voor alles, alleen je moet niet alles tot aan je pensioen uitstellen. En ik ging denk ik met die vraag spelen. En op een gegeven moment heb ik ook, toen de kinderen tien waren, dus tien, acht en zes, heb ik mijn vrouw aangemoedigd, of we hebben een gesprek gehad van hey, ga lekker wat doen.
En toen is zij in haar eentje naar Santiago gaan wandelen voor een maand. Nou, dat hadden wij toevallig samen ook gedaan toen wij 25 waren. Dus dat wandelen zit er altijd wel in, maar toen is dat alleen thema gaan begonnen.
En toen heb ik het, en zij vond dat hartstikke leuk, en ik heb enorm genoten om in mijn eentje van de kinderen te zorgen. Dus dat is op zich al een begin van het idee, als je eigenlijk zelf op avontuur wil, begin misschien eerst met je partner aan te moedigen om eerst zelf alleen scratch your own itch, weet je, van iedereen wil wat anders. De een wil niet heel lang van huis.
En het jaar daarna ben ik zelf eerst naar Japan, zes weken geweest. En toen het jaar daarna, of een paar jaar daarna, ben ik toen door Amerika gaan wandelen. Dus ja, we wisselen elkaar in dat op zich af, maar ieder op zijn eigen manier.
En toen is dat erg uit de hand gelopen, want ik ben toen zo verliefd geworden op dat hele avontuur en dat eenvoudige leven in de bergen. Dus nu om het anderhalf jaar trek ik er weer een paar maanden uit. En het is inderdaad heel leuk wat je zegt, dat ik probeer zo te schrijven dat ik mensen meenemen in mijn rugzak, ook letterlijk.
Dus ik voel als ik schrijf dat ze in mijn rugzak over mijn schouder kijken en alles met mij meebeleven. Want ik ben ook de gewone vader die hypotheek heeft en het gras moet maaien op zondag. En ik ben geen held, ik ben geen atleet.
[Gerhard te Velde] (7:55 – 8:19)
Ja, dat is wel goed dat je dat zegt. Je bent dus inderdaad geen atleet of zo. Want dat is ook een beeld dat er misschien bij…
Je moet super fit zijn, je moet crossfit gedaan hebben. Nu is high rocks weer helemaal een ding. Ik weet niet of je het kent, maar de laatste fitnesstrend is high rocks.
Maar jij bent gewoon een regular guy met een gezin, met een bedrijf die dit wilde en is gaan doen.
[Tim Voors] (8:21 – 9:36)
Je komt dus ook in die… Dat heet through hiking, die wereld. Dat is een Amerikaans term van through a country.
Dus eigenlijk is de sport of de lifestyle… Je neemt een land en je loopt van grens tot grens. Dus je kan dat in Duitsland doen.
Pieter Patten is daar een voorbeeld van in Nederland. Over de hele wereld ontstaan ze nu. Je hebt nu net in Frankrijk de Hexatrail.
Die gaat helemaal door Frankrijk. Daar ben je ook zo’n vijf maanden bezig. En daar ontmoet ik allemaal mensen zoals ik.
Dat zijn eigenlijk happy misfits. Iedereen heeft een dingetje of een datje. Dat zijn geen super fitte mensen.
Mensen met heel weinig geld. Maar het zijn allemaal mensen die hun dromen doen. En daar word ik heel enthousiast.
Ze zijn zelfredzame. Ze zoeken het ook. Maar ze weten eigenlijk allemaal niet wat ze aan het doen zijn.
Net zoals ik. Maar ze doen het wel. En dat is een beetje de energie.
En dan kom je zulke mooie mensen tegen daar hoog. In de bergen of in de bossen. Want je hebt alles op je rug.
Je tent. Je slaapt vijf maanden lang in een tent in een bos.
[Gerhard te Velde] (9:39 – 10:42)
Zoveel vragen die opkomen. Misschien wat ik wel leuk vind is om iets meer te horen. Even over die thru-hikes.
Dat zijn eigenlijk al eeuwen oude paden. Ze zijn vergeten. Die wegen, die paden.
Ik liep laatst ergens te wandelen. En toen dacht ik van hoe zou het er hier 300 jaar geleden uitgezien hebben? Toen dacht ik dat spoor was er nog niet.
Die asfaltweg was er nog niet. Die boerderijen die hier nu staan waren het niet. Dus er was heel veel niet.
Maar er waren wel oude paden. Ik woon dan toevallig in Zwolle. Van Zwolle naar Duitsland had je ook van die oude wegen.
Dus je komt eigenlijk op hele oude plekken. Je besef van tijd is denk ik ook heel anders. Om weer naar jou te gaan.
Wil je ons een beetje schetsen van hoe ziet de trail life eruit? En je hebt ook een trail name. En dat maakt jou denk ik extra bijzonder.
Je bent een kleurrijk persoon. Je bent een creative. En je schildert.
En dan mag je zelf inkleuren. Dat trail life en jouw trail name.
[Tim Voors] (10:44 – 12:55)
Nou ja, kijk. Dat hele wereld van thru-hiking, zoals we dat noemen. Dat trekt een bepaald type persoon aan, denk ik.
Maar in het algemeen doe je alles zelf. Dus het is niet een groepsreis. Er is geen organisatie achter.
Je doet maar wat. Je staat echt op eigen benen. En het zijn dus lange wandelingen tussen grens tot grens.
Dus per land is dat natuurlijk van twee weken tot zes maanden. En iedereen heeft daarvoor gespaard. Op zijn eigen manier.
En heeft zijn spulletjes gekocht. En je bent echt zelfredzaam. En je loopt als het ware echt door de hoge bergen.
En je bent dan ongeveer… Het is een wandeling. Door Amerika ben je zo’n vier, vijf maanden bezig.
En dan om de vijf, zes dagen is je eten op. Dus je gaat een dorpje uit. Je stopt bij je tent en alles eten voor ongeveer vijf, zes dagen.
Dan ga je de bergen in, loop je, kampeer je. Heb je een heel klein gaststelletje. En als het regent, word je nat.
En als het koud is, word je koud. Dus je hebt alles bij je. En dan op een gegeven moment na zes dagen is je eten op.
En waarom is dat zes dagen? Want in theorie zou je… Nee, dat klopt.
Dus het is niet zes dagen, maar het is soms vijf dagen. En soms is het acht dagen. Het hangt een beetje van wanneer je weer een weg ziet.
Want dan als je een weg tegenkomt, dan ga je weer liften. En dan lift je helemaal zes, zeszestig kilometer weer naar een heel klein dorpje. En daar ga je pizza eten en hamburgers.
En dan ga je weer opnieuw eten inkopen voor de volgende section. En dan… Dus eigenlijk kom je onderweg…
Er is nooit een weg tegen. Je komt nooit een paaltje of een… Daarom vind ik je vraag zo mooi.
Hoe zag de wereld eruit voor onze maatschappij? En dat vind ik zo mooi aan die wandelingen. Het is niet zoals hier in Europa met paaltjes en herbergen en cola vlaggen.
[Gerhard te Velde] (12:56 – 13:04)
Je hebt daar ook eens tegen, volgens mij. Dat las ik in je boek over Lopeland of zo. Al die begrenzingen, al die paaltjes, al die markeringen.
[Tim Voors] (13:04 – 14:16)
Ja, maar dat kennen we natuurlijk hier in Nederland ook. Met streepjes en rood-wit. En daar in Amerika, dan is het gewoon echt the land of the free.
In de natuur kom je geen paaltjes en is er niet een kampeerplek. En die pure wildernis, die vind ik prachtig. En natuurlijk is het lekker na een paar dagen dat je weer een dorpje in gaat om te douchen.
En lekker hamburgers te eten. En wat meer mensen om je heen te hebben. Dus ik wandel ook vaak alleen.
Maar ik kampeer vaak wel met andere mensen die ik dan toevallig tegenkom. Dus het is… Ik zou het niet kunnen als het helemaal in mijn eentje…
In the middle of nowhere. Ik heb wel, zeg maar, die gemeenschap nodig. Ja.
En dan is het gewoon kilometers maken. En het gaat echt over de bergen door. Er zijn nooit bruggen.
En we lopen allemaal op trailrunners. Dus dat zijn eigenlijk uit de hand gelopen renschoenen. Dus je loopt heel vaak door rivieren.
En dan met je schoenen aan, de sokken aan. Maar dat droogt daardoor ook best snel.
[Gerhard te Velde] (14:17 – 14:19)
Dus het zijn niet van die zware bergschoenen?
[Tim Voors] (14:19 – 15:33)
Nee, precies. Dat moet je vooral niet doen? Nou, sommige mensen doen dat wel.
Maar die moet je dan de hele tijd uitdoen bij de rivieren. Dus het is mooi, het is puur. Maar het is ook zwaar.
Het zijn dagen van in het begin misschien 25 kilometer. Maar op een gegeven moment 35, 45. Dus je lichaam wordt gewoon langzamerhand sterker.
Maar ik begin ook gewoon met een kantoorbaan. Lichaam. Kantoorlichaam.
In de eerste maand, anderhalf maand doet alles pijn. Dus het is een hele wereld, zoals je dat zelf zegt. En het trekt heel veel jonge mensen aan.
Dus waar we misschien een beetje de associatie hebben met oude mensen. Het zijn heel veel twintigers, dertigers. Dus die mix van mensen uit Amerika, uit Nieuw-Zeeland, uit Duitsland, Frankrijk, Nederland.
Die mix van jonge mensen tot oude mensen. Die vind ik zo magisch. Dus ik heb weer een soort nieuwe tribe gevonden.
Van mensen, as strangers who will become friends. En dat voelt heel, nou, fijn.
[Gerhard te Velde] (15:36 – 15:59)
Hoe zwaar is je bepakking? Hoeveel kilo heb je op je rug? Nou, elk jaar wordt die minder.
Oké. Ik ben zo’n gast die altijd een tekentang bij zich heeft. En een ditje, een datje, een zusje en een zootje.
Als je dat allemaal in een tas stopt, dan wordt het zo 12, 13, 14, 15 kilo. Misschien wel meer. Ik heb natuurlijk een beetje voorkennis, maar wat is normaal?
[Tim Voors] (15:59 – 18:14)
Wat is licht? Nou ja, kijk, ik denk wat jij schetst, is normaal. Ik ben ook, mijn eerste grote tocht door Amerika, denk dat ik ook wel met 12 kilo.
Of nou, misschien 11 kilo begon. En daar komt dan vijf dagen eten bij. En in de woestijnen heb je ook 7 liter water.
Dus dan zit je stiekem toch al met 20 of 18 kilo op je rug. Maar dus de base weight, zoals we dat noemen, dus alles zonder eten en drinken, die wil je zo laag mogelijk krijgen. Want uiteindelijk hoe lichter je gewicht op je rug, hoe meer plezier je hebt.
Maar ja, je wil wel voor alles voorbereid zijn. Dus ik zit nu op tussen de 7 en de 8 kilo op mijn rug. En daar komt dan eten bij en water bij.
Dus eigenlijk kan ik gewoon wel met 10 kilo. En dat is gewoon, als je het dorp uitloopt met al je eten, dan voel je hem echt wel. En dat zijn natuurlijk best wel alles bij elkaar, best wel dure spulletjes.
Want hoe lichter, hoe duurder. Die ultralight stuff die zo hard kan duren. Maar op een gegeven moment werd het mijn hobby.
En op een gegeven moment werd het gewoon mijn leven. Naast mijn leven hier. Dus toen begon ik met die gedachte te spelen van, we hebben natuurlijk 200, nou 100 jaar het concept vakantie.
Weet je, dat bestond natuurlijk vroeger ook niet. Als je nu naar Azië gaat, mensen werken ook gewoon de hele week door. Mensen hebben daar geen vakantie.
Maar ik wou een andere relatie hebben tussen cultuur of werk, familie, vrienden, wat wij hier hebben, en natuur. Ik wou kijken of ik een structurele verhouding, dus op een gegeven moment hebben we ook het woord sabbatical ontwikkeld. Maar dat voelt als een soort once in a lifetime break of zo.
En daarna moet je weer 20 jaar werken. Dus ik wou meer kijken, kan ik een andere verhouding tussen natuur, dus dat ik een structurele verhouding heb met avontuur en natuur. Dus bijvoorbeeld drie maanden per jaar.
[Gerhard te Velde] (18:15 – 18:16)
Oké.
[Tim Voors] (18:16 – 18:40)
Dan heb je, wat is het, negen maanden om kaar te werken en te zijn voor iedereen, en dan drie maanden niet. Hoe ga je dat organiseren? Met je gezin, met je vrouw, met je klanten, met je bedrijf, met je inkomsten.
En dat is best wel een ingewikkelde puzzel, omdat wij gewend zijn, we hebben iets anders geleerd. Nou ja, lang verhaal, maar in ieder geval…
[Gerhard te Velde] (18:40 – 18:41)
Nee, maar heel interessant hoor.
[Tim Voors] (18:41 – 19:14)
Dus het voelt ook als onderdeel van mijn leven, en niet als een side hobby of een hustle. En toen ging ik nadenken van, hoe kan ik dat structureel maken? En dat heeft heel veel implicaties voor je tijd, je vriendschappen, je klanten.
Klanten komen erbij, klanten gaan weg. Nou, dus het heeft gewoon heel veel implicaties. En die reis, daar zit ik in wezen nog steeds op.
[Gerhard te Velde] (19:15 – 19:25)
Want dat idee van negen maanden werken, drie maanden niks, of nou niks, iets anders. Ja. Hoe ver ben je daar nu bij, zeg maar?
Hoe ver ben je daarin?
[Tim Voors] (19:25 – 19:49)
Nou, daar ben ik eigenlijk al de afgelopen tien jaar. Dus dat doel heb je bereikt, zeg maar? Ja, dat doel heb ik bereikt, maar het is niet zozeer bereikt.
Het is een continue zoektocht. Het is een proces. En wat ik al zei, sommige klanten van mijn bedrijf haken daardoor af.
Maar ik kreeg er gek genoeg ook heel veel klanten er weer bij.
[Gerhard te Velde] (19:50 – 19:58)
Ja, want je zei in het vorige gesprek daar iets over, ja, die klanten die dan zeg maar afhaakten omdat ik een half jaar weg was, dat ben ik eigenlijk niet rouwegom of zo.
[Tim Voors] (19:58 – 20:36)
Nou, ik ben er wel… Ik besef me gewoon dat als je iets doet, structureels, dat dat een structureel impact kan hebben, of invloed kan hebben. Dus in dit geval, als je een half jaar weg bent, het kan zijn dat een klant dan afhaakt.
Maar dan kan je twee dingen doen. A, er dus niet weggaan omdat het risico te groot is, of het wel doen en het risico dat je klant kwijt bent. Ja, en ik kies er dan voor om toch weg te gaan en dan te vertrouwen op mezelf of tijd of…
The trail provides.
[Gerhard te Velde] (20:36 – 20:37)
The trail provides.
[Tim Voors] (20:38 – 21:00)
En dat je dan op een gegeven moment… Ja, gewoon… Dus ik besef me wel heel erg, het leven is kort en je moet dingen niet uitstellen.
En ja, die dingen hebben wel implicaties, want op een gegeven moment is je inkomsten vallen weg. Nou, dus moet je iets nieuws bedenken. Dus dat is een puzzel voor iedereen op een eigen manier.
[Gerhard te Velde] (21:02 – 21:14)
Twee dingen die bij me bovenkomen. Eén is wat je… Even om even te onderstrepen wat je net zei, maar Warren Buffett, ik noem hem wel vaker, die zegt natuurlijk altijd, alles is te kopen behalve tijd.
[Tim Voors] (21:15 – 21:15)
Ja.
[Gerhard te Velde] (21:15 – 23:15)
Dus ja, dat is misschien wel je meest kostbare currency. Ja. Weet je wat, dat moet je niet van je laten afpakken.
Dus als je dat inderdaad van je laat afpakken, als het ware door je klanten, omdat zij dan, weet ik wel, op elk moment over jou willen kunnen beschikken, dan… En ik denk dat dit voor heel veel ondernemers ook geldt, van hoe kan ik mijn bedrijf door laten draaien zonder dat ik er zelf ben? Ja.
Of hoe kan ik… Ja, vrijheid, weet je wat, dat is zo essentieel. Heel veel ondernemers, bewust of onbewust, zijn ooit gaan ondernemen omdat ze vrij wilden zijn, omdat ze autonomie wilden hebben, omdat ze zelf wilden kiezen, wat ga ik doen met mijn tijd?
En ondertussen, laat ik het bij mezelf houden, zit je heel vaak vast in je eigen web, wat je gesponnen hebt. Dus je hebt je eigen bedrijf gecreëerd, maar je hebt het wel om jezelf heen gebouwd. En misschien ter aanvulling daarop of zo, en dan catch ik hem graag weer naar jou.
Ik had laatst een hovenier, die kwam bij mij thuis langs om een idee voor de tuin uit te werken. Hij was al een beetje richting zijn pensioen, en hij zei, Gerard, ik kan in november niet komen, en december ook niet, want ik werk maar tien maanden per jaar. Want hij zei, ja, ik wil gewoon elk jaar twee maanden op vakantie.
En dat zit al heel dichtbij wat jij het over hebt, negen maanden werken, drie maanden vrij. En hij zei van, ja, ik moet het gewoon in tien maanden verdienen. En dat vond ik zo interessant.
Ik dacht van, hey, weet je, als je nou gewoon zo naar je bedrijf gaat kijken, van oké, ik moet mijn geld in negen maanden, moet ik gewoon zorgen dat ik geld heb voor twaalf maanden. Als je er zo rekent, dan kun je dus gewoon zeggen, oh, dan moet ik dus gewoon in die negen maanden dat ik werk, moet ik grotere klanten hebben, betere klanten, meer winstgevende klanten. Natuurlijk kan je ook je, hoe heet het, je inkomsten, of je uitgavenpatroon terugbrengen.
Dat helpt ook, als je minder uitgeeft, hoef je minder geld te verdienen. Goed. Ik loop misschien een beetje vast, maar jij hebt hier vast wel een observatie over.
[Tim Voors] (23:16 – 28:51)
Of een reactie op. Ik herken het. Om even een beeldschets.
Ik heb mijn eigen reclamebureau, agency. En ik werk voor merken om hun merken te rebranden. Zowel intern als naar buiten toe.
Dat was, zeg maar, mijn business. En dat was hartstikke goed en dat liep hartstikke goed. Maar als je gaat wandelen, en je bent zes maanden weg, dan heb je tijd om na te denken.
En dat is misschien even, dat vond ik zo leuk aan jouw eerste vraag, waar is het misgegaan? Dat is ook het gevaar van wandelen. Als je langdurig, ook al is het maar vier dagen weg, dan ga je reflecteren op je leven.
Want je neemt letterlijk even afstand, fysiek, van je huidige netwerk, wat je hebt opgebouwd. En je leven en klanten. Dus je krijgt gewoon een soort frisse blik op hoe je het allemaal hebt geregeld.
Als je zes maanden weg bent, dan ga je die vragen, niet de hele tijd, maar op een gegeven moment de laatste maand, ga je er echt naar denken. En toen heb ik aan mezelf gezegd, ik wil een andere relatie hebben met bepaalde dingen. Ik wil een andere relatie met mijn kinderen, of met mijn vrienden, of met mijn werk.
En vooral ook met geld. Dus ik heb toen een opdracht voor mezelf geschreven. Zoals mijn klanten heel vaak opdrachten voor mij schreven.
Er was één A4’tje en daar stond Verzin iets, waardoor je lichaam en je geest niet komen opdagen. En daar komen toch inkomsten binnen. En ik gaf mezelf daar tien jaar voor.
Om die transitie, want we zijn zo gewend aan de klanten, uurtje, factuurtje, model. Dus het is heel moeilijk om transitie naar een ander businessmodel te hebben. Dus ik hoefde ook niet rijk te worden, maar ik dwong mezelf de hele tijd terug naar die briefing.
Hoe kan ik geld, inkomsten genereren? Without showing up. Dus tuurlijk ga je eerst heel veel energie in iets stoppen.
En je bent de eerste om een bedrijf op te zetten, of wat dan ook. Dus in het begin ben je er wel heel actief met je geest en je lichaam. Maar op een gegeven moment moet dat ding, wat je dan ook bedenkt, moet zonder mijn aanwezigheid doorgaan.
Dus daar heb ik mezelf, dus dat, even terug naar het wandelen, dat is ontstaan door zo’n lange afstandswandeling. Niet de oplossing, maar het kader en gewoon de opdracht aan mezelf. En tien jaar is ook een mooi termijn.
Precies, en ik ben nu 52, dus dat is ook wel comforterend, dus ik ben nu tien jaar verder. Maar ik heb inderdaad een hele andere verhouding. Ik heb nu inkomsten uit hele andere hoeken en ik kan nu geld verdienen terwijl ik wandel.
En dat is, het is allemaal niet grote bedragen, maar het is wel voldoende om a, wat je zegt, drie maanden weg te gaan, of misschien om een jaar weg te gaan. Dus dat is heel interessant als je een factuur kan sturen vanaf je telefoon, vanaf een berg, aan een klant in Nederland. Die betaalt voor werk dat je hebt gedaan, terwijl je het er geen eens bent.
Maar dat begint met een gesprek met jezelf van wat voor een opdracht geef je jezelf en jouw hovenier. Kijk, waarom zijn er twaalf maanden in een jaar? Je kan ook gewoon zeggen, inderdaad de afspraak aan jezelf, er zijn maar tien maanden in een jaar en daar moet het geld in verdiend worden.
Dan heb je een hele duidelijk gerichte opdracht. En dan gebeurt dat, dan moet je dus grotere keuzes maken. Ik bedoel, het is niet makkelijk.
Heb jij grote keuzes gemaakt in die zin? Afscheid genomen? Ja, je neemt afscheid van bepaalde klanten, want die willen te veel.
Die willen day-to-day met jou ontschakelen. Ja, die willen precies of dat. En ik heb meer, ik heb niet zozeer negatieve keuzes, maar ik heb gewoon positieve keuzes naar investeren in, ik probeer elke twee jaar een bed and breakfast op te richten of een stukje grond te kopen en hem neer te zetten.
Nou, dat is ook… En ik wil daar niet voor lenen, dus dan ga ik eerst heel hard werken en dan kan ik dat kopen en dan… Nou, allemaal een beetje houtje-toutje, maar…
Dus ik denk dat je probeert daar positieve dingen voor in de plaats te creëren. En dat is nu, ik denk wel, voor 70% van mijn hele business gelukt. Dus financieel heeft dat wandelen dus best wel wat teweeg gebracht.
Dus begin er niet aan, dat lange afstand wandelen, want je hebt gewoon veel te veel tijd om na te denken en je gaat heel veel dingen ter discussie stellen, maar er komen dus hele nieuwe, in mijn geval, positieve dingen. Maar het is ook een struggle, want je neemt afscheid van bepaalde dingen die je misschien gewend bent. Maar normaal, ik gaf mezelf tien jaar voor die transitie en ik wil niet het roer om en ik wil geen grote gekke beslissingen maken, maar zo heb ik dat gedaan.
En daarbij spelen die wandelingen eigenlijk een hele grote rol.
[Gerhard te Velde] (28:52 – 28:56)
Ken je het boekje Rich Dad, Poor Dad? Heb je die wel eens gelezen?
[Tim Voors] (28:56 – 28:57)
Love it.
[Gerhard te Velde] (28:57 – 29:37)
Ja, want dat gaat natuurlijk over assets en liabilities. Voor mij was het wel destijds een eye-opener van… Hé, wacht, mijn auto is dus geen asset, maar een liability, want ja, oké, het heeft een executiewaarde, maar in principe, een asset is iets wat geld oplevert, ook al ben je er niet.
Dus je hebt een appartement en je verhuurt het en het komt binnen. Nou, ik ben hier bezig, de studio waar we nu staan, deze studio, dat is één van mijn assets. Fantastisch.
Dit is schaalbaar. Ik heb net weer een booking binnengekregen van iemand die zei, ja, ik wil twee dagen content maken bij jou. De eerste twee draaidagen was ik er nog bij om een soort regie te doen en nu kan hij het ook prima zonder mij, dus ik heb gewoon een technician achter de knoppen zitten.
[Tim Voors] (29:37 – 29:39)
Ik ben er niet. Nee, maar het is fantastisch.
[Gerhard te Velde] (29:39 – 30:07)
Ja, dus dat is een asset. En bij jou dacht ik ook van, hé, je bent inderdaad assets aan het opbouwen. Dus je boeken zijn assets, je…
Hoe heet dat? Je bed & breakfasts zijn assets. Overigens, herinneringen, dat is weer een hele andere kant op gedacht, maar dat zijn ook assets.
Dus als je later een jaar naar thuis zit, je kan altijd weer je hoofd in gaan en terug gaan en denken. Mag er dus even een ander zijspoortje.
[Tim Voors] (30:08 – 30:26)
Nou, maar bijvoorbeeld even terug naar… Ik heb een huis waarin kinderen… Maar die zijn nu bijna het huis uit, dus ik heb nu een grote woonkamer, waar ik ook anders naar ga kijken.
Dus ik heb nu een school opgericht. Dat had ik je verteld.
[Gerhard te Velde] (30:26 – 30:26)
Ja, vertel maar.
[Tim Voors] (30:27 – 31:43)
We gaan straks ook nog even door de trail, maar de School of Dreams, vertel. In mijn woonkamer heb ik nu omgetoverd tot school. Dus elk weekend op zaterdag en op zondag komen er 15 mensen uit heel Nederland, soms uit België, en die komen dan les nemen.
En daardoor, door die school kan ik ook, is dat huis elke maand afbetaald. Dus over assets, dat zijn ook bewegende dingen. Dus waar je nu, in jouw geval met een jong gezin, heb je dat hele huis voor alles nodig.
Maar in mijn geval zijn nu die kinderen bijna uit huis en gebruiken wij, mijn vrouw en ik, dat huis op allerlei manieren om niet alleen de kosten te dekken, maar ook om onze vrijheid te kopen. Maar dat moet je wel, dat is ook een offer, want we hebben dus elke dag of elk weekend 15 mensen. Strangers.
Dus ik zie, wij kunnen daarmee omgaan, maar dat is wel een offer die andere mensen weer niet zouden willen. Begrijp je? Dus dat zijn van die…
En dan, natuurlijk kan ik later dit bedrijf weer allemaal video maken, zodat als ik wandel, dat ik nog steeds les kan geven terwijl… Nou, dus dat zijn allemaal mogelijkheden voor de toekomst.
[Gerhard te Velde] (31:43 – 31:51)
Precies, grote artiesten hadden vaak ook een… Misschien moeten we even naar je trailname gaan, want dan vallen dingen misschien ook op z’n plek. Wat is een trailname en wat is die van jou?
[Tim Voors] (31:52 – 33:21)
Nou, toen ik mijn eerste trail liep in Amerika, de Pacific Crest Trail, er is een Amerikaanse traditie dat wandelaars krijgen een naam. Dus die verzin je zelf niet, en dat is meestal een beetje… Als er iets misgaat, stel dat je de hele tijd struikelt, dan is jouw naam heel snel Trip.
Of er was een meisje die altijd Nutella had, en die had dus Nutella op haar lippen, en die heette Shit Lips. Dus iedereen krijgt van die beetje onnozele… Maar je mag hem wel kiezen.
Als je hem krijgt, kan je hem ook weigeren. Ja, oké. Nou, in ieder geval, dus na drie weken wandelen had ik wel het gevoel…
Ik ben eraan toe. En toen zat er een kerel tegenover mij en ik zei… Hij kende mij ook niet, maar we gingen gewoon lunchen, en ik zei, ik ben wel klaar voor een naam.
En toen zag hij mij dus schilderen. Ik schilder onderweg altijd met blauw en geel. En hij had gehoord dat ik van Nederland was, van Amsterdam.
Dus hij had de associatie van Van Gogh, een beetje Amsterdam. Dus hij noemde mij Tim Van Gogh. Van Gogh.
Dus sindsdien ben ik Van Gogh op de trail. Je kent dus iedereen in je gemeenschap als je wandelt, alleen bij de trailname. Ik zou ook niet weten hoe hij…
Hij heette Savage, toevallig. Met een grote baard, was hij dat?
[Gerhard te Velde] (33:21 – 33:22)
Ja, grote baard, lange haar.
[Tim Voors] (33:22 – 34:16)
Met een pitviper, zonnebril op. En ook in een Hawaii-shirt. Dat heb ik weer van hem geleerd.
In Nederland… Sorry, even een zijsproef. Maar in Nederland lopen we natuurlijk allemaal in blauw, zwart, groen.
We zijn heel verstandig. We hebben een verzekering. We hebben een plan.
We hebben gewoon Gore-Tex-kleding. Maar in Amerika hebben mensen al dat geld niet. Die lopen gewoon een kringloopwinkel in.
En die kopen voor drie euro een Hawaii-shirt. En die lopen vervolgens door de Hoge Alpen. En dat heb ik van hun overgenomen.
Dus dan neem je jezelf A, wat minder serieus. En B, het is gewoon heel kleurrijk en vrolijk. En je ziet er gewoon supergoed uit.
Dus ik heb dat van hun overgenomen. Dus zo ben ik aan mijn naam gekomen. Dank u wel.
[Gerhard te Velde] (34:17 – 34:29)
En dat komt dus ook weer terug. Want daar zag ik meteen de link van School of Dreams. Jij teacht.
En straks kunnen er misschien in de toekomst ook andere mensen gaan teachen. Want je hebt toch een bepaald gedachtegoed.
[Tim Voors] (34:29 – 34:30)
Ja, klopt.
[Gerhard te Velde] (34:30 – 34:31)
Dat moet je denk ik niet onderschatten.
[Tim Voors] (34:32 – 36:25)
Ja, maar het is… Nu heb ik die School of Dreams net een jaar opgericht. En het loopt fantastisch.
Dus elk weekend komen er… Geef ik les. Op zaterdag en zondag.
Maar straks ga ik weer een paar maanden naar Mongolië. Ik vertrek over twee maanden. Nou, dan gaat de school even dicht.
Dus dat is weer heel mooi, omdat ik het zelf kan organiseren. Maar ik vind het dus heel leuk om mensen… In dit geval schilderen op reis.
Dus heel veel mensen zien in mijn boeken dan dit soort schilderijtjes. En die denken, oh, dat wil ik ook. Maar ik kan niet schilderen of tekenen.
En dan zeg ik, nou, kom bij mij. Geef ik jullie in vier uur les. En dan maken zij dus ook prachtige dingen.
Want ik geef ze allemaal techniekles. En dan gaan ze naar huis en denken ze, oh, dan ga ik zelf op vakantie. Naar Italië of naar Oostenrijk.
En dan kunnen ze met mijn technieken zo’n reisboekje zelf ook maken. Dus dat reizen, schilderen op reis, dat is gewoon een hele grote hit. Mensen willen dat.
Dus op die manier heb ik nu… Ja, en dan heb ik een aantal andere vakken. Ik heb nu ook het vak lange afstandswandelen.
Voor mensen die denken, ja, ik wil ook wel door Japan lopen of door Amerika. Maar ik vind het toch een beetje eng wat er van spulletjes moet kopen. En zo kan ik in de toekomst misschien een cursus…
Een half jaar… Hoe woon je een half jaar in Portugal? Of een tiny house bouwen.
Dus dat is leuk. Daar zit gewoon heel veel ruimte in om… En ik kan ook andere mensen lesgeven.
Ik kan jou vragen om een les te geven in… Hoe zet je een podcastbusiness op? Dat is heel leuk aan die school.
[Gerhard te Velde] (36:26 – 37:13)
De naam impliceert voor mij… Ik heb een afwijking dat ik bedrijfsnamen heel cool vind. Of überhaupt alles met namen.
Maar de School of Dreams. Ik geloof heel erg dat de naam ook een brand promise is. En de School of Dreams, daar kom je als je wilt leren dromen.
Want wij kunnen al dromen vanaf dat we jong zijn. En dan verleer je… Eigenlijk leer je een beetje te dromen omdat je heel serieus en zorgvuldig wilt zijn.
En goed je best wil doen op school. En dan ga je binnen de hokjes denken. Maar bij de School of Dreams, daar leer je weer te dromen.
En dat ontdek je dan weer of zo. Dat is wat er bij mij opkomt. En dat moet je dan vervolgens wel weer concreet maken.
Want als je alleen maar blijft dromen, dan gebeurt er ook niks. Dus je schopt mensen ook wel weer in actie. Van ja, als je dan droomt van avontuur, Gerhard, ga dat dan doen.
[Tim Voors] (37:13 – 39:23)
Ik zie het dus eigenlijk net anders. Zoals jij het bent aan het doen. Want School of Dreams is niet om te dromen.
Het is om te doen. Dus ik denk dat er in iedereen… Ik zie mensen als gras.
Grasprieten. Gras is heel… Dat beweegt heel erg goed mee met elke storm.
Maar heel vaak zit dat… Die droom zit gewoon al in mensen. Vroeger heb je misschien…
Voordat je kinderen kreeg, heb je gereisd. Of je hebt misschien vroeger getekend. Of graag gezongen, maar toen had je geen goede stem.
Maar eigenlijk stiekem wil je gewoon zingen. Dus ik geloof, die dromen zitten al in mensen. Die zaadjes.
Het enige wat ik doe, ik geef ze de aanmoediging… om hun droom te gaan doen. En het niet uit te stellen.
Dus in jouw geval met een jong gezin… is het ingewikkeld om zes maanden weg te gaan. Maar je kan wel vier dagen…
Een week zonder al die vrienden… waar je normaal gespreken altijd mee gaat fietsen. Een beetje te proeven.
Of dat jouw vrouw eerst nu twee weken de camino gaat lopen. Dat is even onhandig. Maar dat gesprek kan je in ieder geval aan.
En zo is dat inderdaad een soort filosofie. Hoe ga je daarmee om? Hoe ga je dat gesprek aan?
Maar dat vind ik heel leuk. Dus het is meer een school of dreams… waar ik gewoon heel praktisch lesgeef in schilderen.
Of lesgeven in zingen. Of stel dat jij een boek wil uitgeven. Hoe kom je aan een uitgever?
Dus het zijn hele concrete dromen die mensen al hebben. Maar die dan eigenlijk gewoon heel praktisch… We gaan het nu doen, zodat jij het morgen ook kan doen.
En dat is heel empowering voor die mensen. Mensen op mijn school dragen allemaal een Hawaii-shirt. Dat begrijp je.
Dus het is ook gewoon een feest. Het is gewoon een enthousiaste schop onder de kont van… Je moet gewoon dingen doen.
En de magic komt vanzelf wel. Ik ga die fisherman’s trail lopen.
[Gerhard te Velde] (39:24 – 39:31)
Ik zeg het gewoon hardop. Nu hebben we ook getuigen. Dat is volgens mij een week of zo.
[Tim Voors] (39:31 – 39:44)
Kun je dat wel doen, toch? Ja, in de fisherman’s trail in Portugal… kan je in vier dagen lopen.
Dus dan één dag reisdag voor en na. Dus dan ben je zes dagen weg. Fantastisch.
[Gerhard te Velde] (39:45 – 40:19)
Ik ben heel sociaal. Ik ben echt extrovert. Maar ik heb pas later, een paar jaar geleden of zo, ontdekt…
dat ik ook heel erg een introverte kant heb. Monnik noemde iemand mij wel. Ik kom uit een groot gezin.
Dus ik heb een soort vluchtgedrag van die drukke gezin. Altijd maar iedereen die iets van je wil of op je vingers kijkt. Dus ik ben heel graag alleen in de natuur.
Dus daarom zo’n trail. En ik dacht, dat moet ik met vrienden gaan doen. Maar ik ga het gewoon lekker alleen doen.
Laat mij maar lopen. En als ik zin heb om te ouwehoeren met iemand, dan komt het. Heb je er geen zin in, dan zien mensen dat ook.
Of dan voelen ze wel aan.
[Tim Voors] (40:19 – 40:30)
En daar is die fisherman’s trail echt ideaal voor. Want het is meestal lekker weer. En je slaapt in een bed.
Dus je hoeft niet te kamperen. Dus dat is sowieso een goede instapwandeling.
[Gerhard te Velde] (40:32 – 40:54)
Ik las ook een boek. De Camino of zo. Van…
Hoe heet die gast? Ik ben even zijn naam kwijt. Maar dat is Frank of zo.
Roel Frank. Best wel bekend. Of Roel.
Ik weet niet precies hoe die heet. Maar dat was zo’n drukke trail. Dat ik echt dacht van…
dan zit je elke avond weer in de kroeg met mensen. En dat hele sociale stuk. Daar heb ik dus echt totaal geen zin in.
Hoe wil jij ermee omgaan?
[Tim Voors] (40:57 – 41:58)
Ik heb de Camino ook een paar keer gedaan. En toch is dat heerlijk. Dus ik kan het je toch wel aanraden.
De hoeveelheid mensen schrikt veel mensen ook af. Maar het is daardoor ook super gezellig. En heel veel mensen zitten in een soort transitie.
Die de Camino lopen. Die hebben of een burn-out. Of die hebben een nieuwe fase in hun carrière.
Of in hun relatie. Of die hebben een rouw. En daar praat mensen niet over.
Maar het is toch wel lekker om… als je een beetje een vriendschap opbouwt. Na een paar dagen.
Om toch een gesprek de diepte in te hebben. Dus in zoverre… Als je gewoon vroeg de Camino doet.
Vroeg of het einde van het jaar. Dan is het ook top. Maar ik herken wel een beetje wat je zegt.
Het is gewoon lekker om alleen te kunnen zijn. Het is gewoon eng om die beslissing te maken. En om het in te plannen.
[Gerhard te Velde] (41:59 – 42:06)
Misschien ook, want ik heb nog allerlei vragen. En ik probeer altijd heel netjes in mijn script te blijven.
[Tim Voors] (42:06 – 42:07)
Je merkt dat dat moeilijk is soms.
[Gerhard te Velde] (42:07 – 42:19)
Maar over die wandeling zelf. Iets over gevaren. Beren.
Onderen. En daar heb je ook ervaringen mee. Wat kan er gebeuren?
[Tim Voors] (42:21 – 45:31)
In dit geval de Continental Divide Trail. Die ik heb gelopen in Amerika. Twee jaar geleden.
Die begon helemaal boven in Montana. En die gaat dan Wyoming. Yellowstone.
Colorado. New Mexico. En dan bij de Mexicaanse grens.
Dus dat is de langste trail ter wereld door één land. Zogenaamd misschien. Maar dat is echt 5000 kilometer.
En de gevaren. Eigenlijk het grootste gevaar ben je zelf. Uiteindelijk.
Je overmoed. Of je wil heel graag bij de groep horen. Waardoor je niet meer gaat nadenken.
Maar het mooie van wandelen is dat je meestal wel de tijd hebt. Om risico’s in te schatten. Dus oh, er komen heel veel wolken aan.
Nou dat kan wel een storm. Dus misschien moet ik terug. Of een beer springt niet zomaar voor je neus.
Dus je hebt meestal wel toch even tijd. Om stil te staan. Na te denken.
En ik. Het mooie van de Continental Divide Trail. Hij is echt de ultieme tocht.
Want je komt zoveel. Wildlife. En grote dieren.
En grote moes. En beren. En slangen.
Eigenlijk heb ik gemerkt. Dat dat hier in Nederland. Tussen je oren.
Heel erg groot. En eng. En doodeng is.
Maar als je dan daadwerkelijk. Tussen de dieren leeft. Dat dat eigenlijk best wel meevalt.
Natuurlijk is het eerste keer dat je die beren ziet. Is het schrikken. Maar meestal zijn.
Wel iedereen gewoon. Die beren gaan jou ook niet. Meteen aanvallen.
En dan been je eraan. Ik heb twee maanden. In grizzly country gekampeerd.
Dus dan kan. Dat ik bij anderen kampeer. Dus dat zijn ook gewoon onbekenden.
Maar er was twee broers uit Engeland. Van 25. Maar ja dus.
Uiteindelijk is het grootste gevaar. Naast jezelf. En je overmoed is eigenlijk water.
Dus het water. Je moet heel vaak. Dus je moet voorstellen dat we alleen maar door de bergen lopen.
Er zijn nooit paaltjes. Er zijn nooit bruggen. Dus je moet altijd door de rivieren heen waden.
Dus ten eerste moet je dan een plek vinden. Waar dat kan. Tot hoe ver kan je het water in?
Nou ja ik zeg tot je knieën. Net over je knieën. Want anders zit daar heel veel kracht in.
En als het net. Heel veel heeft gesneeuwd dat jaar. En er is heel veel zon.
Dan zit het smeltwater. Dan zijn die rivieren te gevaarlijk. Dus dan moet je een andere plek vinden.
Of over een boom. Nou daar gebeuren de ongelukken. Dus er gaan wel elk jaar.
Een of drie mensen dood. Op zo’n tocht. En dat is meestal omdat je dan uitgeleidt.
In zo’n water. Of door ondervoeding. Of dat je te weinig hebt gedronken.
Of. Door de kou. Niet helemaal zonder gevaar.
Nee zeker. Maar kijk dat is het hier. Hier in Utrecht ook niet.
[Gerhard te Velde] (45:31 – 45:44)
Ik hoorde laatst iemand zeggen. Stress is net zo duidelijk als. Of net zo slecht voor je gezondheid.
Als alcohol bijvoorbeeld. Je kan hier inderdaad ook gewoon tegen een paal aanrijden. Maar.
Ja je hebt hier ook risico’s.
[Tim Voors] (45:44 – 46:26)
De risico’s zeg maar. De aantal ongelukken. Op het stuk weg dat ik vandaag heb.
Genomen hier naartoe. Is waarschijnlijk ook. Per dag misschien een ongeval.
Dus het heeft. In de bergen heb je wel gevaren. Maar het is voornamelijk water.
Dus ik zou voornamelijk. Adviseren dat als je alleen gaat. Dat je dan wacht.
Ook al moet je soms een paar uur wachten. Tot er iemand anders komt. Voordat je de rivier gaat oversteken.
Want daar gebeuren eigenlijk. Het grootste gevaar. Of dat je te weinig hebt gedronken.
In de woestijn. Soms moeten we wel zeven weken door de woestijn lopen. Dus dat is.
Dat is natuurlijk een andere koek.
[Gerhard te Velde] (46:27 – 46:54)
Je beschrijft in een van je boeken. Drie stadia van zo’n reis. Fysiek, mentaal, spiritueel.
Ik weet niet of je dat nog steeds. Zo ziet of gebruikt. Je hebt zeg maar de fysieke uitdaging.
Daar hebben we best wel op ingezoomd. Kan ik dit? Hoe zwaar is mijn tas?
Komt er een beer op me af. Die me op wil puizelen. Dat zit allemaal in die survival hoek.
Maar hoe zit het met dat mentale. En dat spirituele. Waar heb je het dan over?
[Tim Voors] (46:54 – 48:15)
Ik beschrijf het inderdaad in de boeken. Als de eerste fase van zo’n reis. Anderhalf maand is fysiek.
Dan mentaal. Dan ga je twijfelen. En dan de spirituele vragen.
En dan de gewetensvragen. Maar in werkelijkheid. Ga je misschien elke dag.
Elke dag door al die fases. Over de mentale fase. Dan ben je misschien.
Je lichaam wel aardig sterk. Maar dan loop je opeens dwars. Door de Alpen van zo’n land.
En dan doet het allemaal zoveel pijn. Elke dag. Dus dan ga je je afvragen.
Waarom doe ik dit? Ik mis mijn gezin. Het is zo zwaar.
Waarom? Wat? Dan beginnen al die twijfelvragen.
Dus dat noem ik dan. De mentale fase. Dat je eigenlijk aan alles gaat twijfelen.
En dat je niet lekker. In je vel zit. En dat er allemaal.
Twijfelvragen gaan komen. Waardoor je mentaal zwakker wordt. En dat je denkt.
Waarom stop ik er gewoon niet mee? Het kan ook hoog in de bergen zijn. Ik heb dat dan met onweer.
Dan raak ik helemaal van de leg. En dan word je natuurlijk onzeker. Even voor een dag of een week.
En dan komen ook al die twijfels. Het kan ook gewoon stoppen.
[Gerhard te Velde] (48:16 – 48:18)
Heel veel mensen stoppen toch al.
[Tim Voors] (48:18 – 48:34)
Heel veel vanzelfsprekend dat je het uitloopt. Nee, ik denk dat vaak wel. Ik denk dat 70% stopt.
Weet je wel. Door een ongeluk met een knie. Maar voornamelijk is het.
Mentale afhaken. Dus dan ga je jezelf ook een verhaal vertellen.
[Gerhard te Velde] (48:34 – 48:37)
Waarom het. Dus je gaat dat dan misschien ook goed praten voor jezelf.
[Tim Voors] (48:37 – 52:14)
Ze zeggen ook. Dat het heel belangrijk is dat je heel duidelijk weet. Wat is je why?
Waarom loop je dit? Want het is echt elke dag afzien een pijn. En het is ook heel erg leuk.
Maar het is echt een zware wandeling. Dus dan moet je, als je gaat twijfelen, teruggaan naar de kern van waarom doe ik dit. En wat was dan jouw…
Waarom? Had die helder voor je begonnen, of is die nu aan het staan, of hoe? Die is niet superhelder, maar die is ook een beetje…
Ik wil gewoon avontuur. Ik wil afwisseling in mijn leven. Ik wil niet elk jaar hetzelfde doen.
Dus ik wil nieuwe mensen ontmoeten. Ik wil, ja, alles wat eigenlijk avontuur is. Dus dat, en dan heb je de spirituele fase, dat is een groot woord, maar dat is eigenlijk waar ik zie dat je lichaam supersterk is, je geest is supersterk, dus die zijn dan in harmonie, waardoor je gewoon…
Meestal duurt dat ongeveer drie, vier maanden, drie maanden. En dan loop ik op automatische piloot, ook al is het dwars door de bergen. Soms gewoon veertig kilometer per dag.
En dan is mijn lichaam en mijn geest zijn gewoon… Die gaan gewoon. Ik ben leeg in mijn hoofd.
Ja, en disturbance van… En wat ik dan soms doe, ochtends dan denkbeeldig snij ik mijn hele schedel door midden, beetje als een… En dan haal ik die als een klep, bed, af.
En dan doe ik één vraag in mijn hoofd, of één persoon, dus bijvoorbeeld de naam van mijn dochter, Kato, en dan doe ik weer mijn klep op, en dan ga ik, weet ik wel, acht tot tien uur wandelen door de natuur. En dan denk ik alleen aan dat persoon. Dus dan word ik niet…
Andere mensen zouden dat meditatie noemen, maar dat doe ik niet. Ik noem het gewoon wandelen. En dan kan ik gewoon…
Dan is mijn geest zo leeg dat ik gewoon acht uur lang op één persoon kan focussen. En mijn relatie daarmee en gewoon alles wat we hebben meegemaakt en vragen die ik haar misschien wil stellen en… Nou, gewoon een heel gesprek, als het ware.
En dat is zo puur en zo… En ik noem dat dan spiritueel. Het is gewoon dat je kan focussen op één ding, of je kan jezelf een geweetsvraag stellen.
Of ben ik… Ik ben gelovig opgevoed, maar ben ik dat zelf eigenlijk? Weet je, allemaal dingen waar je dan de tijd voor hebt om…
Of over je werk, van… Hé, ik wil eigenlijk een andere business oprichten. Voor mij valt dat allemaal onder spiritualiteit, waar je helderheid van geest kan krijgen.
En dat je denkt, hé, ik wil meer voor anderen doen. Dat je dan opeens… Een halverwege die wandeling een charity had opgericht om geld op te halen voor een…
Dus het gaat nu… Het begin van de fase gaat het heel erg over jezelf. Over je lichaam, over je geest.
Maar op een gegeven moment is dat allemaal puur en leeg. En dan went je wat meer tot de minder bedeelde. Of dan ga je andere dingen bedenken.
Misschien wil ik een charity oprichten. Dus dat valt bij mij onder de paraplu spiritualiteit. Bestaat God?
Niet in de manier waarop heel veel mensen die hebben ingekleurd. Maar ik geloof wel in energie. En positieve energie en negatieve energie.
Dus ik noem dat zelf niet God, maar ik geloof wel in spiritualiteit.
[Gerhard te Velde] (52:16 – 52:52)
Ik ben namelijk heel christelijk opgevoed. En ik ben er nog steeds niet over uit. En je ziet ook bij ons in het gezin dat nog een paar, zeg maar wel echt heel trouw ook naar de kerk gaan en zo.
De meeste niet meer. Het lijkt me typisch dat je dan inderdaad in de bergen loopt. En na vier maanden…
Dus dat je op dat punt komt van je clarity. En dat je dan ook een keer zo’n vraag… Ik ontmoet God in de natuur.
Ik noem het God, want ik heb geen ander woord. Energie, liefde, whatever. Maar daar voel ik een soort verbondenheid die we heel vaak niet hebben.
Want we zijn heel vaak niet verbonden. We zijn in ons hoofd.
[Tim Voors] (52:52 – 53:41)
Dat is allemaal zo intellectueel. Maar dat herken ik. Dus ik heb op een gegeven moment wel gezegd, de bergen en de bomen zijn de kathedraal waar ik nu spiritualiteit voel.
Dus ik hoef niet meer daar in dat gebouw die mensen hebben bedacht met die spelregels. En ik zing altijd voor het eten. Geef ik dank aan het eten.
En s’avonds bij mijn kinderen nog steeds. Ze zijn nu al jongvolwassenen. Dan doe ik altijd een spreuk.
En dan hebben we dank voor de dag. En dat zijn een wezen, christelijke. Dus ik hou heel erg van rituelen.
Ik ging altijd naar de kerk. Gewoon ook in mijn dorp. Maar nu is natuur mijn kerk geworden.
En ik ben een actieve zoeker.
[Gerhard te Velde] (53:41 – 53:42)
Zo zeg ik het.
[Tim Voors] (53:42 – 54:11)
Maar ik ben echt heel actief met die vraag bezig. Maar ik probeer het nu voor mezelf in te kleuren. En niet hoe Christendom of een islam dat allemaal voor zichzelf hebben vastgelegd.
Zo is het. Dat vind ik te beperkt voor mezelf. Maar tijdens die wandeling kan je wel actief met zo’n vraag.
Wat is het dan wel voor mezelf? En dat is, wat ik zei, een actieve zoektocht. Maar ik vind dat heel fijn.
[Gerhard te Velde] (54:13 – 55:54)
Ook wel een heel groot thema om dan nu op door te gaan. Want jij zei dat je in Japan geweest was. Daar heb je zo’n opruimgoeroe, Marie Kondo.
Ik weet niet of je die kent. Die is ook op tv geweest. Maar die had ook een docu of zo.
En dan kwam ze een huis binnen. Het eerste wat ze deden was het huis bedanken. Dat ze binnen mocht komen en zo.
En ik ging laatst kinderkleding afdanken. We hebben heel veel tweedehands kinderkleding krijgen. Altijd van broers, zussen, neven, nichten en zo.
En op een gegeven moment. Ja, het is zo’n keer op, zeg maar. Twintig keer doorgeven.
En toen heb ik die kleding bedankt voor de service. Weet je wel? Want je bent dus gewoon.
En dat is heel mooi. Dat vind ik dan. Ik weet niet of dat uit het animisme komt.
Of uit welke stroming dan ook. Maar heel mooi dat je dat bewustzijn hebt even. Misschien is het veel te spiritueel.
Of zweverig voor mensen of vaag. Maar gewoon dat je even bewustzijn hebt van. Hé, ik heb hier gebruik van gemaakt.
Ik zeg dank je wel. Maar überhaupt die verbondenheid. En ook het geven.
Want ik heb het gevoel dat ik ook als ondernemer. Toch veel te vaak bezig ben met het naar me toe halen. Omzet halen, winst zoeken.
En ik ben helemaal geen enorme geldenwolf of zo. Maar ik ben toch de hele tijd bezig. Ik zou veel meer van mijn tijd willen besteden aan anderen helpen.
Een podcast maken met iemand die op sterven ligt. Of gewoon maatschappelijk relevant. Je hebt die gast van Rutger Bregman.
Van bullshitbanen. Stop met je bullshitbaan. Ik heb ook wel eens het idee van stop met je bullshitbedrijf.
Wat ben je nou aan het doen? Wat voor komedie ben je aan het opvoeren. Als je dit bedrijf in de lucht houdt.
Ga iets doen waar mensen echt wat aan hebben.
[Tim Voors] (55:55 – 57:14)
Ik vind jou daar ook een voorbeeld van. Maar ik probeer het te doen in doen dingen. En ietsjes minder in woorden.
Kijk, wij zijn allebei praters. Dus het is niet dat ik vies ben van praten. Maar ik ben eerder van…
Even een voorbeeld. Ik liep inderdaad door Japan. Tien jaar geleden was op de Shikoku zo’n boeddhistische pelgrimstocht.
Ik weet helemaal niks van boeddhisme. Maar het is een wandeling. Doen mensen al 1200 jaar.
Hij woont wit. Het is waanzinnig. Maar onderweg komen mensen en die geven je allemaal cadeautjes.
Die kunnen geen woorden Engels. Die geven je een appel of een centje. Of een sjaaltje of een snoepje.
En dat is heel gek. Want je krijgt. En die mag je niet weigeren.
Dus toen is mijn tekenen ontstaan. Toen pakte ik dus mijn potlood van het inkt. En dan maakte ik dus snel een schilderijtje voor die mensen.
En dan gaf ik dat terug. Dus zo is bij mij dat schilderen onderweg begonnen. Maar zo is het voor mij de circle of giving.
Want ik krijg iets van iemand. Maar daarbij geef ik ook iets terug. Dus deze is ook voor jou.
[Gerhard te Velde] (57:14 – 57:17)
Hé, cool. Yes. Dit is wel een heel leuk bruggetje.
[Tim Voors] (57:18 – 58:58)
Maar zo is bij mij de… In mijn workshops geef ik ook heel vaak die vraag. Wat jij nu stelt.
Als we op vakantie gaan, dan nemen wij foto’s. Of wij nemen een interview. Of wij nemen…
En daar hebben we iets voor bedacht. Dat heet geld. Nou, ik geef daar…
Als jij een maaltijd voor mij koopt. Maar ik moedig mensen altijd aan. Denk even naar wat zou jij kunnen geven.
Dat heel erg bij jou is. En dat kan een compliment zijn. Of een gedichtje.
Of een knop op de schouder. Mensen willen gewoon aandacht. In mijn geval is dat gewoon…
Ik geef kleur. Schilderijtjes. Nou, maar iedereen heeft iets eigens.
Maar als je… Oh ja, er was ook een man die zei… Ik ben niet creatief, maar ik ben op wereldreis gegaan.
Ik heb leren origami vouwen. Ja, ja, ja. En overal waar hij op reis was, ging hij gewoon wat vouwen.
En dat gaf hij. Supervet. Dat is toch een superleuk idee.
Dus dat… Die circle of giving. Dus ik zou zelf zeggen tegen jou…
Ga niet een heel nieuw businessplan bedenken. Maar gewoon in je business die je hebt… Kijk hoe je die circle of giving…
En volgens mij zit dat er al in. Maar dat je dat nog meer expliciet kan maken voor jezelf. Waardoor je het zelf voelt en waardoor het andere het voelt.
En daarbij kan je business heel goed gewoon doorgaan. Maar dat het… Dat er gewoon een relevante circle is van giving…
Die heel wezenlijk onderdeel is van je business. Waardoor die mensen dat heel erg voelen. En waardoor je het zelf ook voelt.
En waardoor je inderdaad wezenlijk iets bijdraagt wat je zelf graag wil.
[Gerhard te Velde] (59:00 – 59:59)
Wat ga ik doen? Ja, ik ga dit even terugluisteren. Want ik kan het nu allemaal niet processen.
Maar ik ging wel meteen ook weer aan de oplossingen. Ik heb wel meteen ideeën, zeg maar. Bijvoorbeeld dat idee dat je je ouders interviewt.
Omdat je nooit weet wanneer ze gaan overlijden. Mijn moeder is overlijden toen ik veertien was. Mijn droom, en die kan niet meer gerealiseerd worden.
Maar dat zou zijn dat ik een audio, een afscheidsbrief van haar had. Die ze voor mij had ingesproken. Want een van de verdrietige dingen van afscheid nemen van iemand…
is dat je herinneringen vervagen. Dus ik heb wel een brief van haar. Elk van ons heeft een afscheidsboekje geschreven met persoonlijke herinneringen.
Maar haar stem, ik weet niet meer precies hoe die klinkt. En ik weet natuurlijk nog wel hoe ze er op foto’s uitziet en zo. En zoiets.
Ik zou heel makkelijk deze studio op zaterdag beschikbaar kunnen maken… voor mensen die een afscheidsinterview willen met hun ouders. Of, nou, whatever.
[Tim Voors] (59:59 – 1:02:11)
Ja, maar ik herken het. Ik denk hier ook een beetje mee. Maar ik merk gewoon als ik onderweg ben…
en dat bellen met thuisvond, dat heeft eigenlijk een waarde. Maar voor mij is het vaak die audioberichten. Dus ik ben heel erg van de audioberichten.
Die kan je luisteren op je eigen moment. En ik zet hem gewoon op repeat. Want ik wil de stem van mijn kind horen.
Die vertelt dan dat hij heeft gevoetbald. De inhoud van het verhaal. Je wil die stem en die intonatie en dit en dat.
Dat maakt het eigen. Ik volg je helemaal, weet je. Jij bent gewoon een meester in het vertellen van verhalen…
en het onttrekken van verhalen. En wellicht is dat dat je dat… Precies wat je zegt, dat je gewoon begint met je eigen familie.
Je hoeft het niet meteen voor allerlei andere mensen te doen. Op een gegeven moment ontstaat daar gewoon wel iets uit. Gewoon het vastleggen van die kleur, van die stem.
Dat is magic. En dat doe je al. En dan blijft het heel dicht bij jezelf.
En dat… Nou, zo doe ik dat met verf. En inderdaad, als mensen in mijn kring helaas komen te overlijden…
dan kan ik ze ook voordat ze overlijden… geef ik ze gewoon kleur om op te hangen. Dan zijn ze al bijna weg.
Maar dan hebben ze grote schilderijen met één is geel, één is blauw. Ik geloof in licht en in donker. Je kan wel altijd zeggen, kom goed.
Nee, er is altijd licht en donker. Dus dan geef ik mensen gewoon kleur. En ik denk, in jouw geval is het…
De stem is jouw gift. En al die frequenties die daartussen zitten… die geef jij nu al aan de wereld.
Nou, misschien zit daar een andere draai aan. Gewoon dat je die cirkel hebt. Je hebt het.
[Gerhard te Velde] (1:02:12 – 1:02:52)
Nou, dit was een masterclass of een privéles van de School of Dreams. Wat hebben we nog niet besproken? Waarvan je denkt, nou, dat ga ik eigenlijk ook nog wel even over willen hebben.
Je bent bestseller, auteur, je bent aan het spreken. Je hebt een fotoboek uitgebracht. CNN heeft zelfs een review geschreven over je fotoboek.
Je hebt allerlei prijzen gewonnen. Goed, dat is allemaal meer van je ego-dingen. Maar waar wil je het nog over hebben?
Want we zitten al op het uur. Ze hebben nog een soort toetje. En je mag ook nog een vraag meegeven aan de luisteraar of de kijker straks.
De laatste vraag is over jou.
[Tim Voors] (1:02:52 – 1:04:45)
Ja, vraag. Nou, de vraag zou dan zijn… Wat houd je tegen?
Om binnen een jaar… Niet een jaar en een klein beetje, maar binnen een jaar je eigen avontuur, je eigen droom te gaan doen. Ja, dat is eigenlijk gewoon heel simpel.
En het hoeft niet meteen… Stel dat je in Bali wil gaan wonen. Ja, dat ga je misschien niet over een jaar.
Maar misschien ga je wel twee weken in je eentje daar naartoe om het te voelen. Dus het begin klein, maar stel het niet uit. Dus dat zou me vragen.
Schrijf op wat zijn de drie dingen die je echt tegenhouden. Dat kan financieel zijn, de situatie in je gezin, mentale gezondheid. Of ik wil eigenlijk nog een bedrijf erop richten, of ik wil dit.
Maar schrijf gewoon op wat zijn de dingen die je tegenhoudt. Dus dat zijn eigenlijk twee dingen. Schrijf op, op één A4’tje, gewoon in vijf woorden.
Wat is die reis, wat is die droom die je binnen een jaar gaat doen? Nieuw bedrijf oprichten. En het andere is, wat houd je tegen en ga gewoon daar aan werken.
Ga dat gesprek aan met je partner of met je… op den duur met je werk. En de droom kan ook zijn, ik wil op een andere manier afhankelijk zijn van geld.
Weet je, het kan ietsjes abstracter zijn. Dus dat zou ik… En dan hou je gewoon aan dat…
Het moet van mij binnen een jaar al in beweging. Ook al is het klein. En dan zie je wel waar het schip stond.
En ik zou niet de droer om, ik zou niet alles in één keer gewoon…
[Gerhard te Velde] (1:04:45 – 1:04:48)
Het geeft tijd, zoals jij ook de tien jaar hebt uitgetrokken voor je…
[Tim Voors] (1:04:48 – 1:05:10)
Ja, maar ook als het gewoon een wandeling is in je eentje. Dat is al hartstikke spannend. Dus dan heb je al zoveel plezier behaald in die zes dagen weg.
Het hoeft niet allemaal groot en ver en duur. Begin gewoon klein, maar ga het wel gewoon doen. Mooi.
[Gerhard te Velde] (1:05:10 – 1:05:25)
Nou, dankzij jou ga ik op reis. Dus ik ga daar ook verslag van doen in deze spot. Je hebt een mooi schilderijtje van je gekregen.
Die gaan we inlijsten en ophouden in de studio. We gaan zo meteen nog een fotoshoot doen en misschien ook nog wat dynamische beelden maken van jouw werk.
[Tim Voors] (1:05:27 – 1:05:55)
Dat hadden we volgens mij voorbesproken. Ik wil graag twee plekken op mijn school School of Dreams weggeven. Ja, cool.
Voor de schilder op reis workshop. Dat is een eenmalige middag bij mij thuis van één uur tot een uur of vier, vijf. En de luisteraarsvraag is dan wat is het langste aantal of meest aantal kilometers die ik ooit binnen 24 uur heb gewandeld?
[Gerhard te Velde] (1:05:56 – 1:05:57)
Oké, dus dat is de prijsvraag?
[Tim Voors] (1:05:57 – 1:06:03)
Dat is de prijsvraag. En dan mag je bij mij op de School of Dreams les komen nemen.
[Gerhard te Velde] (1:06:03 – 1:06:13)
Superleuk. We gaan die in de show notes ook opnemen. We gaan ook een aparte post aan wagen.
Superleuk. Misschien nog even waar kunnen mensen jou vinden? Waar wil je mensen naartoe sturen voor je boek, andere dingen?
[Tim Voors] (1:06:13 – 1:06:35)
Het makkelijkste is allemaal naar timvoors.nl. En dat is mijn eigen website. Daar zit de school, daar kan je alle data vinden. Dus gewoon op timvoors.nl. En daar kan je een berichtje sturen en je inschrijven. En daar zitten allemaal boeken op en alles. Ja, top. Dankjewel Tim.
Leuk. Dankjewel voor de uitnodiging om langs te komen. Het was een mooi gesprek.
Het was een eer.
[Gerhard te Velde] (1:06:36 – 1:06:58)
En jij natuurlijk, dank voor het kijken of luisteren naar deze aflevering van Groeivoer. Wil jij iemand wakker schudden? Stuur deze aflevering dan door.
Of ga lekker zelf op avontuur. Heb je deze aflevering alleen geluisterd, maar wil je die ook kijken? Ga dan even naar het YouTube-kanaal van Groeivoer en abonneer je daar.
Tot slot, dank voor je aandacht en graag tot de volgende aflevering.
Luister via
Lees verder over de podcast
In het blogartikel van deze podcast vind je inhoudelijke informatie wat wij in deze aflevering besproken hebben.
Naar boven
