Aflevering 353 – De veranderkracht van geld. Lessen van de #1 impact investeerder van NL

Direct luisteren naar deze podcast

Bekijk deze podcast

Introductie van deze gast

Jacqueline van den Ende is de co-founder van Carbon Equity, een revolutionair investeringsplatform dat toegang democratiseert tot impact-investing in klimaattechnologie. Met internationale ervaring in Azië en Europa, bouwt zij een brug tussen kapitaal en klimaatoplossingen.

Van werknemerseigendom tot miljoenen-investeringen in Bill Gates’ klimaatfonds: Jacqueline laat zien hoe geld daadwerkelijk veranderkracht heeft.

Drie dingen die je leert in deze aflevering:

???? Hoe je met 20.000 euro kunt investeren in dezelfde fondsen als miljardairs (en waarom private markten 3-10x rendementen kunnen opleveren)
???? Waarom 15% werknemerseigendom en het delen van upside het verschil maakt tussen goede en geweldige teams
???? Hoe jouw geld letterlijk de toekomst bepaalt: van ijzeren batterijen tot CO2-vrij cement

CALLS TO ACTION ????

Voeg Jacqueline toe op LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/jlvdende/

Check de website van Carbon Equity hier: https://www.carbonequity.com/

Overige links naar boeken en bruikbare bronnen voor ondernemers:

BRONNEN

Boek: My First Million podcast – investeren in trauma founders

Coach: Hayat Shedid – founder coaching en conflictoplossing

Form Energy: ijzerluchtbatterijen technologie

Steward Ownership model: Bosch en OpenAI als voorbeelden

McKinsey strategie achtergrond: co-founder Lisa expertise

Alpenwest: 60 miljard onder beheer, Wiebe Visser CIO ervaring

Bill Gates klimaatfonds: Breakthrough Energy toegang via Carbon Equity

In deze aflevering

00:00 – Welkom bij Groeivoer!
02:16 – Nederland pensionadoland
05:09 – De trauma founder theorie
09:37 – Carbon Equity: werknemerseigendom
21:48 – Steward ownership uitgelegd
47:47 – Geld als veranderkracht
56:53 – Co-founder conflict
1:05:06 – De 10 miljoen regel

Shownotes

Liever kijken? ????

Wil je liever kijken dan luisteren?

Check Groeivoer op Youtube: https://www.youtube.com/@groeivoer/videos

Zelf een podcast starten? ????️

Wil je zelf ook een podcast starten? Gerhard is eigenaar van Ear Ear, een podcast agency die jou kan helpen om een hoogwaardige podcast te maken. Neem contact op met Gerhard. ????

Adverteren? ????

Wil je adverteren bij Groeivoer? Stuur een e-mail naar info@groeivoer.nl en we gaan graag met jou in gesprek.

Volg onze kanalen! ????

Op de hoogte blijven van nieuwe afleveringen en events? Volg dan het Whatsapp kanaal van Groeivoer: https://whatsapp.com/channel/0029VaZOSZGHbFV9bpqwwE3B

Of volg ons Telegram kanaal: https://t.me/groeivoer

De beste lessen in jouw mail? ????

Mail naar info@groeivoer.nl en ontvang een cheat sheet met de 10 beste lessen van 250 groeiondernemers.

Laat een review achter! ????

Blij met deze podcast? Laat een review achter op Spotify, Apple Podcast of Google. ????

Volg ons! ????

Voeg Gerhard toe op LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/gerhardvelde/

Volg Groeivoer op LinkedIn: https://nl.linkedin.com/company/groeivoer

Volg Groeivoer op Instagram: https://www.instagram.com/groeivoer_podcast/

Volg Groeivoer op TikTok https://www.tiktok.com/@groeivoerpodcast

Volg Groeivoer op X: https://twitter.com/groeivoer

Onze partners ????

Deze podcast wordt mede mogelijk gemaakt door Teamleader, het perfecte all-in-one softwarepakket voor het MKB. Probeer Teamleader vandaag nog uit: https://signup.focus.teamleader.eu

Speciale dank gaat uit naar Groenpand, waar de Ear Ear Podcast studio gevestigd is. Check www.groenpand.nl voor meer info over dit mooie bedrijf.

Transcriptie

[Jacqueline van den Ende] (0:00 – 2:16)

Als jij geld hebt, ook al heb je duizend euro, ben je een architect van de toekomst. Omdat waar jij je geld in steekt, bepaalt hoe de toekomst eruitziet. Carbonectie democratiseert toegang tot investeringen.

Dus ongeveer 15% van het bedrijf is aan de handen van werknemers. De range gaat inderdaad van 20.000 euro tot 20 miljoen. 24 miljoen zelfs, heeft iemand erin gestoken.

Het was altijd vanaf een ton, dat was ook een wettelijk minimum. En sinds nu een maand hebben we de mogelijkheid om te investeren vanaf 20.000 euro. Op een gegeven moment, als je een stukje vermogen hebt opgebouwd, dan heb ik het vaak over een ton tot twee ton aan liquide vermogen.

Dan wordt het ook logisch om een stukje te diversificeren. En dan wordt het interessant om te gaan kijken naar de private markten. Waarom je kan een hoger rendement realiseren in private markten en hoe zit dat?

Welkom bij Groeivoer, een nieuwe aflevering. In deze aflevering is Jacqueline van den Ende te gast. Zij is de founder van Carbon Equity.

Carbon Equity is een investeringsplatform gespecialiseerd in impact-investing. En we gaan het hebben over hoe je jouw geld kan gebruiken om de wereld beter te maken. Jacqueline, welkom bij de podcast.

Dankjewel. Geld als veranderkracht, daar gaan we zo uitgebreid in duiken. Maar ik wil eerst een vraag aan je stellen over waar je zou willen wonen, als je niet in Nederland mocht wonen.

Want je hebt heel wat landen gezien van de wereld. Is er nog een land waar je wel voor altijd terug naar zou willen? Oh, wat een goede vraag.

Nou, ik dacht voor een tijd dat ik wel in Amerika zou willen wonen, om te leren groot denken. Dat kunnen we echt leren van Amerika. Maar dat is nu echt anders met Trump en ja, de enge dingen die daar gebeuren.

Dus ik denk dat ik eigenlijk de volgende etappen van mijn leven, misschien niet forever, maar wel weer in Zuid-Oost-Azië zien. En ik zou ook heel graag de volgende tien jaar van mijn leven besteden aan het helpen in het versnellen van de energietransitie in Zuid-Oost-Azië. Dus ik zie wel een huisje op het strand in de Filipijnen voor me en vanuit daar weer een nieuwe onderneming bouwen voor het volgende decennium.

Na de eerste tien jaar die ik aan carbonactie wil besteden.

[Gerhard te Velde] (2:16 – 2:17)

Ja.

[Jacqueline van den Ende] (2:17 – 4:03)

Ja, maar dat zie ik wel voor me. Ja, en hoe lang heb je daar gezeten? Je zat daar vijf jaar of zo in de Filipijnen?

Ja, bijna zes jaar, ja. Interessant. Je hebt de hele wereld over gezworven.

Waar voel je je het meest thuis? Is dat toch in Nederland? Dat weet ik nu niet meer.

Ik voelde me een tijd echt heel erg thuis in Amsterdam. En toen, dus ik ben tijdens mijn studietijd naar Amsterdam verhuisd. En dat was het eerste, eigenlijk echt een homecoming.

Eerste elf jaar van mijn leven in het buitenland, in Australië en Syrië gezeten. En toen in Wassenaar, dat was een behoorlijke change of scenery. Ja, dat lijkt me wel, ja.

Want jouw vader werkte bij Shell, dus dat is voor de context misschien goed om toe te voegen. Precies, exact. Dus wij woonden in olielanden.

En toen ben ik in Utrecht gaan studeren en Utrecht was mooi, maar ook wel heel klein en homogeen. En toen kwam ik in Amsterdam en toen was het echt van, hier ben ik thuis. En toen hebben we zes jaar in Azië gezeten, in Manila, in een stad van twintig miljoen mensen.

En sindsdien wij terug zijn, mijn vrouw is ook Filipijnse, voelt het toch een klein beetje iets te achterovergeleund. Als je vanuit Azië terug naar Europa komt, heb je het gevoel dat je een beetje in een pensionadoland belandt. Het is hier allemaal heel comfortabel.

Mensen zijn relatief oud, alles is heel goed geregeld. En dat is ook heel fijn. Dus dat is echt een mega luxe om in Nederland te wonen.

We mogen ons echt heel gelukkig prijzen. En tegelijkertijd mis ik ook wel een beetje de energie en de dynamiek en ook de opportuniteiten van in Azië zijn. Daar gebeurt het en daar zie je echt de toekomst.

Alle transities, digitale transitie, energietransitie, gaan veel harder dan Europa. Oh echt?

[Gerhard te Velde] (4:03 – 4:04)

In Azië?

[Jacqueline van den Ende] (4:04 – 4:42)

Ja, zeker. Dus ja, ik weet niet. Ik ben denk ik toch een beetje een kind van de wereld en zal hopelijk, het zou een privilege zijn als ik uiteindelijk zowel een deel in Azië als in Europa kan wonen.

Ja, ik moest denken aan een bekende, dat is geen uitspraak, maar je hebt zo’n plaatje en dan zeggen ze van, bad times create strong men, strong men create good times, good times create weak men. Dus het gaat over de opkomst en ondergang van rijken. Dus het Romeinse Rijk is ooit ten onder gegaan omdat ze het gewoon te goed hadden.

[Gerhard te Velde] (4:42 – 4:42)

Ja.

[Jacqueline van den Ende] (4:42 – 4:52)

En daar moest ik even aan denken toen jij zei van, hé in Azië, daar strijden ze, daar willen ze, weet je wel, mensen zijn nog gretig, hongerig, ze willen. Ja. Ze zijn misschien zelfs wel letterlijk vanuit honger.

[Gerhard te Velde] (4:53 – 4:53)

Ja.

[Jacqueline van den Ende] (4:53 – 5:08)

En ik hoorde het ook in een podcast, My First Million, ik weet niet of je die wel eens beluisterd hebt. Nee. Daar ging het ook over investeren en toen zei een gast, die zei van, ik wil eigenlijk alleen maar investeren in bedrijven van founders die een trauma hebben.

Dus die iets te bewijzen hebben.

[Gerhard te Velde] (5:09 – 5:09)

Ja.

[Jacqueline van den Ende] (5:09 – 5:14)

Of die genaaid zijn door een oude kompion en die iemand willen terugpakken.

[Gerhard te Velde] (5:14 – 5:14)

Ja.

[Jacqueline van den Ende] (5:14 – 6:28)

Of die uit armoede komen, want die mensen die uit armoede komen, die willen heel hard strijden en bewijzen. Ja. Snap je, het is eigenlijk heel triest dat je vanuit pijn dat doet.

Ja. Maar om het weer even terug naar jou te brengen en ook naar iets waar we wat mee kunnen van, ja, hoe moeten wij hiermee omgaan? Want wij hebben dus als ondernemers, wij ondernemers hebben dus ook allemaal mensen in de dienst die dan zeggen, ja, nee, maar ik werk niet om te leven.

Werk is een klein onderdeel van mijn journey en ik wil impact maken en ik heb wel 32 uur max en ik heb een burn-out. Dat neem ik heel serieus. Maar snap je, hoe kun je nou mensen zo verkrijgen dat ze willen gas geven en knallen en rammen?

Hoe ga jij ermee om? Hoe kijk jij hiernaar? Nou, er zijn denk ik verschillende scholen, schools bijvoorbeeld hierover.

Oké. Hoe heet die man ook alweer? Die is van een hele bekende Nederlandse ondernemer die een heel groot Amerikaans techbedrijf leidde.

Hij heeft een boek geschreven, ik kom er nog wel op zijn naam, maar hij is heel erg van de harde school van competitie, creëren, mensen tegen elkaar opzetten en uitspelen en daardoor… Het klinkt vrij Trumpiaans, maar…

[Gerhard te Velde] (6:28 – 6:30)

Ja, het klinkt vrij Trumpiaans.

[Jacqueline van den Ende] (6:30 – 9:37)

Zo leest hij zijn boek ook wel enigszins. En daar geloof ik helemaal niet in. Ik geloof heel erg in mensen laten rennen vanuit intrinsieke motivatie en het delen van upside.

Dus ja, als je kijkt naar carbon equity, wij zijn enorm populair als werkgever. Echt op elke vacature hebben we honderden aanmeldingen. Vorig jaar hadden we een positie voor een investmentanalyst, 500 aanmeldingen binnen twee of drie dagen.

Echt insane. Maar mensen komen bij ons werken echt vanuit het idee van, nou één, ik wil toebehoren aan een groep van A-players. Dat zijn gewoon hele sterke mensen en de allerbelangrijkste manier om een topteam te bouwen is om alleen maar topmensen te hebben en aan te nemen en eigenlijk geen mediocrity niet te tolereren.

Dat is belangrijk. Mensen willen daarbij horen, maar mensen zijn ook nog net iets extra gemotiveerd vanwege de missie van een bedrijf. Omdat je daar niet alleen voor je eigen carrière zit, maar ook omdat je iets toevoegt aan de maatschappij.

En iedereen is een stukje mede-eigenaar van een bedrijf. Dat is denk ik een andere hele belangrijke incentive. Dat als jij werkt en je hele hebben en houden in je werk stopt, dat zich dat ook uit kan betalen in de waarde van een bedrijf waar jij een stukje mede-eigenaar van bent.

Dus voor mij zijn dat de manieren om mensen te laten sprinten. En drie is een stukje cultuur, een operating rhythm, waarin korte targets, successe vieren, dat gevoel van snelheid en beweging in je bedrijf krijgen. Ja, en dat is jouw rol ook?

Hoe pas jij in dat plaatje? Spring je op de tafel? Oké jongens, kom op, nog even.

Ik wil het gewoon even voor me zien. Hoe ziet dat bij jou? Ik denk dat mijn rol in bedrijven is, ik ben echt een North Star thinker.

Dus wat ik heel goed kan doen, is een hele grote visieschetsen waarvan mensen denken van wauw, daar wil ik echt onderdeel van zijn. Hier wil ik aan bijdragen. Daardoor komt iedereen aan boord.

Maar in een bedrijf is het eerder mijn mede-oprichter Lara Kolum. Zij is echt een cheerleader, een soort van coach van het team. Die van, nou we hebben weer zoveel deals geclosed, go go go.

Die pakt de champagne erbij, die zorgt dat de succesen gevierd worden. En uiteindelijk in een dagdagelijkse operatie is dat waar het team echt hun dagelijkse energie uit putt. Zij is de gangmaker, eigenlijk iemand die op de trommel slaat.

En ik ben degene die de grote inspirerende visie aanwijst waardoor mensen überhaupt aan boord willen komen en er ook aan boord willen blijven. So much to choose from. Nu we toch met founders bezig zijn, want er zijn volgens mij nog twee, als ik het goed begreep.

In totaal vier. Wat doen die andere twee? Eén is afgehaakt.

[Gerhard te Velde] (9:37 – 9:38)

Wanneer?

[Jacqueline van den Ende] (9:38 – 11:23)

Afgelopen november, dat is best recent. Lisa, want ze zijn nu met drie vrouwelijke founders overgebleven en we zijn ooit met vijf gestart, met twee mannen en drie vrouwen. Dat is onbedoeld.

Een soort afvalrace. Maar wel een interessant proces. Is dat iets waar je wel meer over wil delen?

Ja hoor, dat zeker, zeker. Nee, het is zeker ook wel neerzaam geweest voor ons allemaal. Maar de derde persoon die er nog is, dat is Lisa en zij is verantwoordelijk voor strategie en impact.

Zij kwam van McKinsey en was echt een expert op het gebied van de energietransitie. En ik heb haar erbij gehaald omdat, na een zij dus een inhoudelijk expert was, maar ook strategisch heel goed nadenkt. En waar ik dus heel erg van de hele lange termijn visie is en laris van de actie, let’s go, is Lisa van het heel goed doordenken van beslissingen en het kunnen schetsen van een strategische roadmap waar we ons dan vervolgens ook aan kunnen houden.

Want ik zie de verre visie en ik heb op hoofdlijnen wel gevoel bij strategie, maar ik kan me heel slecht vasthouden aan een bepaald pad. En Lisa is dus heel goed in het heel gestructureerd afwegen van de overwegingen en van beslissingen en dan een pad schetsen en zich daaraan houden. Dus dat is eigenlijk een hele mooie complementaire dynamiek die we hebben met z’n drieën.

Doe me denken aan wat mijn co-founder, want ik ben ooit met twee co-founders gestart, dus in totaal met z’n drieën. En eentje riep altijd tegen mij Gerard, stick to the plan, stick to the plan. Ik ging alle kanten op.

Oh, dit is ook een goed idee. Oh, dit is ook leuk. Maar herken je daar iets van?

[Gerhard te Velde] (11:23 – 11:24)

Ja, honderd procent.

[Jacqueline van den Ende] (11:25 – 21:48)

Wat roep je dan bijvoorbeeld? Ik vergelijk het wel eens. Ik had het aan mijn vrouw uit te leggen.

Het is een beetje alsof we hebben besloten om naar Zuid-Afrika te varen en ik elke dag de zon opkomt, zeg van daar is een eiland en kijk daar schijnt de zon. Precies. Dus ik ben gewoon niet een koers aan het vasthouden en dat komt omdat ik dan ook, overigens is dat natuurlijk een enorme kracht.

Dus dat is onze kracht als ondernemer en dan ben je dus ook typisch de CEO in zo’n gezelschap. Als je de toekomst niet kan zien, dan kun je ook niet bouwen. Dus ten eerste is het heel belangrijk dat je dat idee, dat je een intuïtie hebt voor opportunity en een ideeëngenerator bent.

En je bent ook in mijn gevoel de fullspreader van de organisatie. Dus ik zie het echt als mijn rol om van alle handen mensen te ontmoeten met klanten, maar ook vrij opportunistische meetings aan te gaan. Je bent daarmee de sensor van het bedrijf en spot daarmee opportunities.

Alleen het probleem is als het bedrijf continu achter elke opportunity, elk balletje dat jij opgegeten aan gaat rennen, dan word je totaal niet koersvast en dat is heel inefficiënt. Dus wat je nodig hebt is iemand die dat heel goed filtert en dat vind ik dus erg een dynamiek met mijn co-founders en ons bredere management team. Dat ik heb geleerd om aan te geven, nou dit is niet wat ik wil, maar dit is een intuïtie die ik heb, een hypothese.

Kunnen we dat met elkaar bespreken, onderzoeken en daar uiteindelijk op een gestructureerde manier een ei overleggen, een beslissing overmaken. En dan kun je dat goed kaderen, want anders is het gevaarlijk. Misschien nog even, want we begonnen bij Azië.

Hoe krijg je mensen gemotiveerd? Je zei we hebben heel veel animo op de missie, dat geloof ik, en het delen van Upside. Daar wilde ik nog even wat doorvragen van krijgen mensen dan elke maand of elk jaar een bonus of krijgen ze misschien ooit heel misschien geld als we misschien heel misschien ooit een exit doen ofzo.

Hoe compleet is dat? We geven AES op, Employee Stock Options, dus betekent dat iedereen opties heeft op aandelen in een bedrijf en die kun je verzilveren in het geval dat er een exit komt. Ja en die moet je, want ik wil niet te technisch op inzoomen misschien, maar die moet je kopen of die krijg je?

Ja, dus de instapprijs is dan typisch de prijs van de laatste waarderingsronde, want wij zijn venture funden, dus er zitten waarderingen op carbon equity en die kun je kopen in sommige gevallen tegen een bepaalde korting, dat je die kan kopen en op die manier in kan stappen. Ja, maar het doet vooral iets lijkt mij met de energie of het gevoel van mensen dat ze mede-eigenaar zijn en het is ook verplicht of het mag pas na een jaar, wat zijn de regels? Tot nu toe hebben we eigenlijk opties gegeven aan letterlijk elke werknemer, van elke junior tot senior en dat was ook onderdeel, is ook onderdeel van ons waar wij voor staan, carbon equity democratiseert toegang tot investeringen en dat democratiseringsprincipe zit dus ook in het bedrijf en hoe wij dus aandelen uitgeven aan alle werknemers, dus ongeveer 15% van het bedrijf zijn handen van de werknemers. Daar moeten we over nadenken, is dat haalbaar om dat zo te blijven doen of komt er een lat waarbij je pas na een jaar aandelen krijgt, dus we zijn dat ook wel eens aan het heroverwegen, wat nou handig is en werkbaar, maar tot nu toe is dat ons aanpak geweest. Ja, en stel dat je dit systeem nou helemaal niet zou hebben, wat zou er dan gebeuren denk je?

Nou kijk, dan zitten mensen er toch meer in puur als werknemer in plaats van als mede-ondernemer. Af en toe krijg je van die slogans bij het bedrijf van think like a founder, ja maar jij bent niet de upside van een founder, dus dat klinkt niet helemaal fair. En ik heb er zelf toch ook wel emotioneel een beetje moeite mee.

Ik vind het ergens krom in bedrijven dat de founder, omdat die toevallig het idee en het initiatief heeft gehad en risico heeft genomen, dus je zit er wel op een andere manier in dan je gemiddelde werknemer, maar dat die met miljoenen, soms wel miljarden weglopen versus werknemers die ook hun hele hebben en houden in bedrijven hebben gestoken en daar met niks weglopen. Dus ik heb ook wel veel gedacht over, ik vind de huidige vorm van kapitalisme niet altijd even gezond en op sommige vlakken klopt dat ethisch voor mij ook gewoon niet. Dus ik heb veel liever dat we met elkaar een stukje upside delen en ja, ik wil ook graag uit mijn bedrijf op een gegeven moment financieel onafhankelijk worden, dat ben ik dus nog niet.

Maar ik vind het heel belangrijk om in die winst en het succes te delen met de mensen die mij daartoe in staat hebben gesteld, omdat in mijn eentje krijg ik helemaal niets voor elkaar. Dus ja, ik geloof heel erg in samen delen is vermenigvuldigen. Ja, volgens mij hoeft het elkaar niet uit te sluiten toch?

Ik bedoel, je kan en heel kapitalistisch zijn en mensen laten meeprofiteren en een soort van optimale mix vinden waarin iedereen wint en met z’n allen zin hebben om te gaan knallen, zeg maar. Want ik denk dat dat het verlangen is, laat ik het bij mezelf houden. Ik heb zo vaak dat ik mijn kantoor binnenkwam, ik heb het ook in een andere aflevering gezegd, maar dat om half vier dan de helft van de mensen al naar huis was.

Dat je dacht, jongens, hoe gaan we dan die targets halen? Als jullie niet gewoon willen gaan, of niet willen, maar gewoon blijkbaar heb ik het zo gecreëerd dat iedereen denkt van nou, het hoeft allemaal niet zo nodig. Wat is er misgegaan en wat heb jij dan geleerd over hoe je mensen wel motiveert om hard te rennen voor je?

Ik heb dat mensen meelaten delen in de winst, dat heb ik wel gedaan, maar dat ging dan alleen over het management team waar dan twee mensen in zaten. Dus dat was meer een soort winstdeling van tien procent van de winst gaat naar jullie, dus dat gedeelde twee krijg je allebei een klein beetje geld. We hebben nooit zo’n model gedaan van mensen moeten zich inkopen of mede aanhouden worden.

Ja, en dat andere deel van het antwoord zou denk ik zijn dat je veel beter weet waar mensen op aangaan. Dus wie ben je? Wat zijn je talenten?

Wat kun je eindloos doen zonder moe te worden? En wat zou je ook doen als je er niet voor betaald kreeg? Kijk, wij hadden bij het uitzendbureau niet zo’n hele spannende missie.

Kijk, jij bent ook bijvoorbeeld heel zichtbaar en jullie hebben gewoon een heel mooi verhaal en het past ook helemaal in het tijdsgeest. En als je idealist bent en je bent heel slim en met cijfers. Dus ik kan me heel goed voorstellen dat jullie zo’n wachtlijst hebben.

Maar ja, een gemiddelde MKB bedrijf die heeft gewoon best wel een saai verhaal misschien richting kandidaten. Ja, we zijn een accountenkantoor. Oké, leuk.

Snap je dus. Daarom zoek ik die haakjes van wat kan de gewone sterveling ondernemen. Ja, dat is een goed punt.

Ik denk wel dat er een aantal punten zijn die daar wel het verschil in kunnen maken. Ik geloof één dat niveau van mensen trekt elkaar echt omhoog en kan ook elkaar omlaag trekken. Dus als jij een team van high performers hebt en je hebt één iemand die achterover zit te lenen of een niveau gewoon niet haalt en je tolereert dat, dan trek je het niveau naar beneden.

Dus dat is af en toe best wel heel moeilijk, omdat af en toe kan je iemand die goed genoeg presteert, zou je eigenlijk niet moeten laten zitten omwille van de high performance cultuur. Dat is één. Ik denk twee dat je ook veel loyaliteit kan creëren door wat jij zegt, van vanuit je werknemers nadenken over wat motiveert je, waar zit je op de juiste plek, hoe zorg je dat je energie haalt uit je bedrijf, maar ook gewoon echt een hele goede werkgever te zijn.

Mijn vrouw werkt voor Coca-Cola en er wordt zoveel geïnvesteerd in mensen. Er zijn zoveel secundaire voorwaarden. Het is echt een soort van bedrijf voor life.

Ze willen ook dat hun werknemers eigenlijk gewoon voor decennia blijven zitten. En het is zo’n goed bedrijf in hoe ze zorg dragen voor niet alleen de werknemers, maar ook de familie omheen. Ik kan bijvoorbeeld dus online psychologische support krijgen via haar werkgever, als ik dat zou willen.

Dus dan creëer je ook een bepaalde loyaliteit waardoor mensen zich echt graag in willen zetten voor jou als ondernemer of voor het bedrijf. En toch ook als derde een stukje winstdeling. Een kapitalistisch model wat ik zelf heel interessant vind op dit moment is steward ownership.

Ja, wat er vaak in steward ownership gebeurt, is dat je je eigen bedrijf onderbrengt onder een stichting. En die stichting, het bestuur van die stichting, dat zijn de stewards. En dat zijn niet alleen de aanhouders, maar juist ook mensen uit jouw bedrijf.

Dus dat zouden een aantal werknemers of het zou zelfs die klanten kunnen zijn bijvoorbeeld. Waardoor mensen veel meer het gevoel hebben dat ze zeggenschap hebben in de strategie van het bedrijf, maar ook echt eigenaar, zorgdrager zijn van dat bedrijf. En ik heb wel eens van een aantal steward-owned bedrijven gehoord waar ook gewoon 100% van de winst onder werknemers wordt verdeeld.

Ja, dan krijg je mensen die daar gewoon voor altijd blijven zitten, want dat zijn dan allemaal, die zijn allemaal zelf ondernemer in dat bedrijf. Ja. Zijn er bekende voorbeelden van zulke bedrijven?

Ja, ik kan nu even niet opkomen. Er zijn heel veel steward-owned bedrijven. Eén heel bekend voorbeeld is Bosch, dat ze helemaal niet denken, maar Bosch van de wasmachines is een steward-owned bedrijf.

[Gerhard te Velde] (21:48 – 21:49)

Ja, echt? Wat grappig.

[Jacqueline van den Ende] (21:50 – 47:46)

En ook in Nederland zijn er een aantal voorbeelden. Ik heb een slecht geheugen. Maar dit is wel echt voor de liefhebbers, zeg maar.

Dit is nogal heel erg een niche. Ik heb ooit een aflevering gedaan over steward-ownership, maar dat was drie jaar geleden of zo. Toen was dat ook nog wel echt in de kinderschoenen.

Maar ik denk nog steeds, dat is wel heel specifiek. Ja, één bekend voorbeeld, OpenAI. Oké, toch?

Ja, dat weet bijna niemand, maar de aandelen van OpenAI zitten in een stichting. Oké. Er was overigens ook aanvankelijk dus afgesproken een onderdeel van steward-ownership is dat je zegt, nou, ik maximeer hoeveel geld of rendement ik eruit kan halen.

Volgens mij hadden ze bij OpenAI afgesproken dat investeerders tot honderd keer hun inleg terug zouden kunnen krijgen, maar daarboven gaat het dan in de stichting. En die stichting heeft dan wellicht goede doelen of je kan bepalen wat de stichting ermee doet. Volgens mij is die capper afgehaald uiteindelijk.

Dus is er toch een stuk van die filosofie daar gesneuveld. Maar dat is ook een steward-owned bedrijf. Even misschien voor de mensen, want ik heb natuurlijk mijn research een beetje gedaan, maar heel veel mensen die tot dit punt in de podcast gekomen zijn, weten eigenlijk helemaal niet wat jullie doen.

Dus dit lijkt me eigenlijk wel goed om toch even uit te leggen. Carbon equity, wat doen jullie? Wat is jullie model?

Misschien een hele open vraag, maar hit me. Carbon equity maakt het eigenlijk mogelijk om te investeren in snelgroeiende klimaattechnologie oplossingen en bedrijvende energietransitie. Dus via carbon equity investeer je in baanbrekende oplossingen.

Denk aan CO2-vrij cement, gigabatterijen, artificiële intelligentie voor de energietransitie en energie-efficiëntie bijvoorbeeld, groen staal, bioplastics. Ik zeg vaak letterlijk in elke baksteen die we nodig hebben om de nieuwe economie te bouwen. En wat anders is bij carbon equity is één, dat je niet in beursgenoteerde, maar in private bedrijven investeert.

Dus buiten de beurs om. En waarom is dat interessant? Nou, één, omdat je buiten de bedrijven bent niet beursgenoteerd.

Dus laten we zeggen, 100% van de innovatie die we nodig hebben voor de grote transities van deze wereld, of nou hebben we het over de energietransitie of AI, zijn allemaal privaat. Normaal heb je daar als particuliere belegger geen toegang toe, kun je niet buiten de beurs beleggen. Nou, carbon equity maakt dat dus mogelijk.

En twee, je investeert niet zelf, maar investeert samen met veel allerbeste investeringsprofessionals die voor jou investeren. Dat zijn de mensen bij jou op kantoor? Nee, dus wij selecteren wereldwijd de allerbeste klimaat- en energietransitie, technologie- en infrastructuurfonds.

Dus wij bekijken een landschap van zo’n 800 fondsen wereldwijd. En dat gaat echt van het klimaatfonds van Bill Gates bijvoorbeeld. Hij is één van de eerste geweest die echt vol aan op aanbrekende klimaatoplossingen is gaan investeren.

Daar zijn wij dus dan een investeerder in. Normaal kom je in zo’n fonds alleen maar binnen met letterlijk 10 miljoen euro plus. Nou, gemiddeld particulier heeft dat niet.

Dus wat doet carbon equity? Wij bundelen heel veel kleine investeerders. Wij investeren ongeveer 10 miljoen euro per onderliggend fonds.

Wij kijken naar fondsen in Europa en Amerika. Daarmee krijgen wij toegang. En heb je dus veel allerbeste investeerders die voor jou investeren in portefeuilles van tientallen tot honderden snelgroeiende klimaattechnologiebedrijven.

En daarmee beogen we een goed tot zeer goed financieel rendement te maken. Dus tussen de 10 tot 15 procent is typisch wat we beogen in onze fondsen. Dus de 8 en 15 procent afhankelijk van welk fonds je investeert.

En tegelijkertijd financieer je dus honderden maanbrekende klimaattechnologie oplossingen. En help je daar dus een materiële bijdrage te leveren aan het oplossen van het klimaatprobleem en het versnellen van de energietransitie. En die energietransitie is ook heel erg de basis voor de Europese competitieve positie.

Want als wij de nieuwe groene industrie gaan bouwen, dan kunnen wij weer een leidende positie als Europa in de wereldwijde economie op gaan bouwen. Dus dat is het idee. Geld verdienen en echt impact maken met je geld.

Goed geld verdienen, dat is eigenlijk de slogan. Goed geld, ja want dat zag ik op de homepage staan. Dat is een soort van payoff of de slogan.

Maar wat staat er in het Engels volgens mij? Ja volgens mij staat er… Good money, iets.

Shit, dat ik het niet weet. Nee, maar dat verzin je dan in één keer in een brainstorm en dan… Nee, maar de kern van onze propositie is naar het goed geld verdienen.

En het gaat over een goed financieel rendement, maar ook investeren in de dingen die ertoe doen. En met je geld echt de impact maken. Oké, en wat is de onderkant van de inleg?

Want ik hoorde iets over iemand die 10 miljoen erin had zitten. Maar je had ook 10.000 ofzo, waar begint het? Mijn schoonouders die hebben wel wat muntjes, zouden die ook kunnen instappen?

Ja, de range gaat inderdaad van 20.000 euro tot 20 miljoen. Nee 24 miljoen zelfs, heeft iemand er in gestoken. Maar het was altijd vanaf een ton.

Het was ook een wettelijk minimum. En sinds nu een maand hebben we de mogelijkheid om te investeren vanaf 20.000 euro, wat heel vet is. Want we hebben nu een fondsvorm in de markt waarmee we wereldwijd, of niet wereldwijd, maar Europa-wijd ons fondsen aan mogen bieden vanaf geen minimum.

Dus we zouden dit ook vanaf 10.000 euro of vanaf 1.000 euro aan kunnen gaan bieden. En dat gaat ook wel gebeuren in de toekomst. Maar we starten even vanaf 20.000. Ja, en hoe verdien je je geld dan? Wij rekenen een management fee. En dat betekent precies een beheersfee. En die ligt tussen de 0,3 tot 1% per jaar van het ingelegde bedrag.

Ja, afhankelijk van de hoogte. Want ik sprak Frits Monen, ken je die van de Momentum Family? Oh ja, een van onze oude salesdiensten, partner nu bij Momentum, een coole club.

Ja, nou ja, die zijn wel 0,5 ofzo. Die hadden ook een soort bedrag. En dat was dan dus ook om even te begrijpen van hoe verdien je dan geld aan, hoe werkt dat.

Wat voor klanten trek je aan? In eerste instantie zijn dat wel de vermogen in particulier. Dus dan heb je het over heel veel ondernemers, heel veel investeerders, veel familiebedrijven, mensen die geld erven.

Maar ook partners van advocaatkantoren en consultancies en bankiers. Dat was initieel het belangrijkste segment. Nu we vanaf 20.000 euro ook instap bieden, zien we een wat breder segment. En dan heb je het eigenlijk over de succesvolle young professional. Dat zijn mensen die een pensioen beleggen. We zien ook wel veel mensen die voor hun kinderen investeren.

Dus die daar gewoon een spaarrekening, 20.000 of 50.000 euro, parkeren. Echt voor een lange termijn. Dat is een lange termijn.

Ja, hoe lang ben je het geld kwijt dan? Nou, zo’n zeven jaar. Dus het fondstermijn is twaalf jaar, tien tot twaalf jaar.

Maar vanaf jaar vijf verwacht je distributies uit die fonds. Rond jaar zeven ben je waarschijnlijk kiet. En vanaf daar heb je verdere distributies en je telt de winst eigenlijk verder op.

Wat zijn dan distributies? Ja, dat betekent eigenlijk, hoe werkt een fonds? Ja, dus een fonds is eigenlijk een aantal investeerders.

Die halen een zak geld op. Nou, net zeggen, je haalt 100 miljoen op. En met die 100 miljoen ga je in, laten we zeggen, twintig bedrijven investeren.

En die twintig bedrijven, die hebben allemaal goede potentieel en die ga je begeleiden. Dus je gaat zorgen dat die heel hard gaat groeien. Als die bedrijven dan succesvol zijn, maar ze op een gegeven moment weer verkocht.

En dat kan zijn dat een bedrijf naar de beurs gaat. Of het kan zijn dat een strategische investeerder een bedrijf overkoopt. En dan wordt er dus geld betaald.

En dat geld vloeit terug naar die aandeelhouders. En dat is dus wat je een distributie noemt. Dan krijg je geld terug uit het fonds.

Dus je krijgt niet elk jaar een vast rendement, maar elk jaar als er een bedrijf wordt verkocht, dan vloeit er dus winst terug naar de aandeelhouder. Dat is hoe het werkt. Ja, dus stel, mijn schoonouders die steken inderdaad een ton erin.

Die krijgen dus dan niet braaf elk jaar daar geld voor, maar ooit een verwacht… Ja, dus je verwacht ongeveer twee tot drie keer je geld terug te krijgen. Dus als je een ton investeert, dan zou je verwachten dat je tussen de twee tot drie ton uiteindelijk daar twee, laten we zeggen, 200 tot 250 duizend euro terughaalt.

Over een periode van zo’n tien jaar. En dat komt meer op een effectief rendement van zo’n tien, vijftien procent per jaar. Ja, en hoe past het, ik heb wat vaktermer geleerd, in de asset mix van mensen.

Je hebt dus allerlei opties om je geld weg te zetten. Je wordt tegenwoordig ook helemaal gek gebommerd met reclames, want steeds meer partijen die connecten met de markt. Hoe past jullie plaatje dan in de rest?

Ja, super belangrijke vraag. Kijk, als jij gaat beginnen met beleggen of investeren, dan begin je meestal met beursgenoteerde aandelen. En de reden daarvoor is dat het voor iedereen toegankelijk is, er geen minimum is en het liquide is.

Dus als je ze morgen weer vanaf wil, dan kan je dat morgen wel, of kan je dat nu verkopen. Dus je begint met cash op de rekening. Oké, je spaar geld, maar spaar geld rendeert niet of zwak.

Dus dat is waarom je op een gegeven moment gaat beleggen, dan kun je meer rendement maken. Nou, op een gegeven moment als je een stukje vermogen hebt opgebouwd, en dan heb ik het vaak over een ton tot twee ton aan liquide vermogen, dan wordt het ook logisch om een stukje te diversificeren. En dan wordt dit interessant om te gaan kijken naar de private markten.

Waarom? Je kan een hoger rendement realiseren in private markten. En hoe zit dat?

Als jij investeert in een bedrijf dat nog niet naar de beurs is gegaan en dat ook heel snel groeit, dan kun je een heel hoog rendement realiseren. Af en toe, het is een drie tot tien keer je geld terug. Overigens ook hoog risico, want heel veel bedrijven redden het niet.

Dus het hoge risico gaat altijd gepaard met hoger rendement en omgekeerd. Maar waarom investeren mensen in private markten? Nou, één, omdat je dus een hoger rendement kan realiseren.

En twee, omdat je daar in ons geval dus ook veel meer impact kan hebben. Als je op de beurs aandelen verhandelt, ben je in feite geld aan het verschuiven van één aandeelhouder naar de andere. Maar als jij investeert in de private markten en jij 50.000 euro aan kapitaal verschaft, kan iemand een nieuw marketeer aannemen of investeren in R&D. Dus er is een op één relatie tussen geld en impact in de private markten. En dan kun je een stukje kapitaal in langlopende investeringen gaan investeren met een hoog rendementsprofiel. Typisch moet je voor private equity, dat is eigenlijk een beetje de paraplu term voor alles wat wij doen.

Dus wij doen in Engelse termen venture capital, durfkapitaal. Dus we investeren echt in vroege fasebedrijven. We investeren in private equity, dat is investeren in volwassen bedrijven.

En we doen ook infrastructuurinvesteringen. En dat is veel minder risico, veel minder technologierisico. Daar gaat het echt om het investeren in de uitrol van bijvoorbeeld elektriciteitspalen voor het opladen van auto’s.

Of het investeren in gigantische batterijen. Dus je hebt verschillende risico- en rendementsprofielen op ons platform. Maar typisch voor die hele noemer zouden mensen ongeveer 10 tot 20 procent van hun overall investeringsportefuil moeten alloceren.

En dat verschilt af en toe. Ik sprak vandaag iemand die had 80, 90 procent in private equity zitten. Maar dat is een hele ervaren private equity investeerder.

Dus voor de gemiddelde persoon begin je met een paar procent, 10 procent. Als je meer ervaringen hebt, misschien 20 procent. Dus het is afhankelijk van je vermogen, je kennisniveau en je risk appetite.

Vooral jongere mensen investeren vaak iets meer in private equity, iets meer risicodragend. Omdat je nog een veel langer leven hebt om vermogen op te bouwen. Kan je ook al je geld kwijtraken bij jullie?

Dat is wel heel onwaarschijnlijk. En dat komt door de spreiding. Dus het is altijd mogelijk om een negatief rendement te maken en minder dan je inleg terug te krijgen.

Maar des te meer je je risico spreidt, des te lager dat risico is. En dat is denk ik ook een van de allergrootste voordelen bij Carbon Equity. Zeker in onze fondsen van fondsen.

Omdat je met één investering, niet in één, niet in twintig, maar in 100 tot 200 of 150 tot 200 bedrijven tegelijk investeert. Bijna een soort van ETF van klimaattechnologiebedrijven in de private markten. Statistisch is het risico, als jij in een enkel bedrijf investeert, via een crowdfunding platform bijvoorbeeld, nou 90, 95 procent plus.

Is echt heel hoog. Dus dat moet je vooral doen als je het heel leuk vindt, maar ook oké bent om je geld te verliezen. In een enkel fonds is dat risico, in een durfkapitaalfonds, is het risico van minder dan je inleg terugkrijgen iets van 20, 25 procent.

En statistisch in een fonds van fondsen, wat wij dus doen, veel vooral doen, gaat dat risico naar ongeveer 0,7 tot 1,5 procent. Dat je minder in je inleg. Dat is statistisch.

Dus dat risico is echt heel waag. Wat maakt jou zo gepassioneerd over al dit soort dingen? Want jij bent die idealist zeg maar, maar je vindt toch die cijfertjes en de hele techniek ook interessant?

Of misschien minder dan jullie, nou CTO Lisa ofzo, die zei van Lisa die zit nog helemaal in de nitty gritty uitwerking enzo. Lisa is voor ons echt de domeinexpert, dus echt de expert op de energietransitie. Maar we hebben een aantal mensen van, dat heet Alpenwest.

Alpenwest is een van Nederlands grootste of eigenlijk een van het werelds grootste institutionele fondsinvesteerders. Ze hebben 60 miljard onder beheer vorig jaar. Wij hebben een aantal mensen van Alpenwest overgenomen die daar in het investeringsteam hebben gezeten.

Chief Investment Officer Wiebe Visser die heeft daar elf jaar gezeten. Is gewoon een titaan van de investeerder. Dus we hebben echt de allerbeste investeerders uit de markt aangetrokken om onze fondsen te beheren.

En zij zijn echt de investeringsexperts. Ik hou me daar lekker bij. Ik ben vooral bezig met het platform Carbonectie groeien.

Ja en daar kan ik me voorstellen dat hij dan soms iets aan het uitleggen is en dat je zijn mond wel ziet bewegen, maar je komt niet meer binnen zeg maar. Nou ja, zo zit ik soms in elkaar. Als iemand te technisch wordt, mijn studioguy ofzo, dan denk ik ja het heeft geen zin om het uit te leggen.

Ik ben blij dat ik het los kan laten. Helemaal, ik vertrouw helemaal op hun expertise. Er zitten iets van acht man in ons investeringsteam.

Ook een meisje die werkt nu vier jaar bij ons. 9,8 magna cum laude afgestuurd aan Erasmus Universiteit. Er zitten hele briljante mensen in dat team.

Maar ja, het valt niet mee om uit te leggen wat wij doen op een niet technische manier. Dus ik hoop dat hij enigszins over kan brengen wat we doen. Zeker.

Misschien even naar wat het geld uiteindelijk doet, want ik heb het woord veranderkracht een paar keer genoemd. Ik weet niet of het bij triodons vandaan komt, maar het is zo’n term die mij ook wel aanspreekt. Ik ben niet een extreme idealist of een enorme groene dude, maar het is wel mooi.

Geld staat natuurlijk een beetje in een kwaad daglicht, ook heel vaak, ook bij mensen die heel idealistisch zijn. Geld is niet goed en slecht en Trump en weet ik veel. Maar met geld kun je ook dingen veranderen.

Dus wat heb jij gezien? Zijn er bedrijven waarvan je denkt, daar hebben wij geld in gestoken en daardoor is er iets gebeurd? Ja, zeker.

Welk voorbeeld komt op? Ja, dat ga ik je zo vertellen. Maar heel veel terug naar, want jij vroeg van waar zit mijn passie en die zit heel erg echt op de essentie dat geld bepaalt.

Gewoon geld bepaalt, waar we geld in steken dat groeit en waar we geen geld in steken dat verpietert. Het is gewoon letterlijk als het water geeft van planten. De plant die water geeft, die groeien en anders gaat die dood.

En geld heeft precies die rol. Dus als jij zegt van geld heeft veranderkracht, dat is echt helemaal de essentie. En dus mijn passie zit heel erg in, hoe kan ik dat overbrengen bij mensen en helpen realiseren dat geld veranderkracht heeft en dat als jij geld hebt, ook al heb je duizend euro, ben je een architect van de toekomst, omdat waar jij je geld in steekt, bepaalt hoe de toekomst eruit ziet.

En dat is, daar denken we nooit over. We hebben het altijd over geld als iets heel abstracts, maar dat is zo’n belangrijke realisatie en mijn doel is om mensen te helpen om met dat geld een betere toekomst te bouwen. En hoe werkt dat?

Ja, dat werkt in dat je dus financiering verstrekt voor bedrijven die daardoor nieuwe dingen kunnen uitrollen. Dat is een heel cool voorbeeld. Een van mijn favoriete bedrijven is Form Energy en zij maken ijzeren, het heet ijzerluchtbatterijen.

Eigenlijk werkt dat zo dat als er elektriciteit door die ijzeren batterij stroomt, de batterij ontroest. En als er geen elektriciteit doorheen stroomt, dan verroest die. Dat is een soort van omkeerbaar chemisch proces.

Daarmee kun je tot 100 uur aan elektriciteit opslaan tegen 10% van de kosten van lithiumbatterijen. Dus je hebt daardoor minder lithiumbatterijen nodig, minder vervuiling, maar ook veel lagere kosten waardoor bijvoorbeeld datacenters of windparken en zonneparken geen gas meer bij hoeven te stoken als er geen elektriciteit is, maar je daar dus die batterij voor kan gebruiken. Dus dat heeft en een economische voordeel, maar ook heel veel milieu-impact, want je hoeft niet meer bij te stoken.

En dat is een bedrijf waar we waarschijnlijk een paar miljoen in zitten. En dat bedrijf heeft overigens honderden miljoenen opgehaald, dus we zijn een klein onderdeel in de hele radar. Maar daardoor hebben we dat bedrijf die technologie uit kunnen ontwikkelen.

Nu zijn ze bezig om met onze financiering de eerste batterijparken in Europa, of in Europa, niet in Europa, in Amerika uit te rollen. Dat is echt super vet, want het is een superiëre technologie. De vraag is gigantisch.

Dat vind ik echt heel cool. En dan zie je met je eigen ogen soort van hoe geld de wereld op een positieve manier verandert. Ja, wat zou je willen zeggen tegen heel veel duurzaamheid?

Want in deze podcast heb ik niet meer zo heel veel impactondernemers te gast gehad, maar ik houd natuurlijk wel dingen in de gaten. Je leest nieuwsbrieven, je ziet heel veel voorbij komen en soms zitten ook in dat idealisme heel veel naïviteit of een soort van afkeer van ook het economische model. Dus wat is jouw oproep aan impactondernemers?

Zodat het niet blijft hangen in het hobbyën. Ja, zeker. Ga goed geld verdienen, want weet je, ik geloof heel erg dat het samen gaat.

Dus kijk, ik begrijp echt wel dat die energietransitie, en daar had ik het eerder ook over, is af en toe twee stappen vooruit, één stap achteruit. En nu is de meeste tegenwind in jaren en daar hebben mensen echt last van. Tegelijkertijd ben ik dus heel erg een North Star thinker.

Dus als ik nadenk over de verre toekomst, er is met geen mogelijkheid dat de wereld fossiel intensiever gaat worden. En Trump kan dat keihard willen en weer kolenfabrieken willen heropenen. Maar één, er is geen economisch waarschuwing.

De zon en wind zijn al gekoper dan fossiele energiebronnen. Dat betekent dat de hele energieketen langzamerhand elektrificeert. Dat ook onze industriële processen beginnen te elektrificeren.

Dus die weg is al onomkeerbaar. In 2024 is er twee keer zoveel geïnvesteerd in de nieuwe economie, in schone energie dan in de fossiele energie. Dus, plus het kan ook niet, want als we fossiel intensiever worden dan, en klimaatverandering helemaal uit de pan reist, ja dan hebben we geen leefbare planeet meer.

Dus de direction of travel is voor mij extreem duidelijk. Twee, als jij een waardevol probleem oplost, waar mensen voor willen betalen, moet en kun je daar gewoon geld aan verdienen. Dat is denk ik ook heel erg waar Carbonacti voor staat.

Je kan en je mag geld verdienen aan die energietransitie en die klimaat en een probleem oplossen. En dat is niet vies. Dat is een teken van succes.

Het is een teken van schaalbaarheid en het is een teken van duurzaamheid. Wat betekent duurzaamheid in de kern? Het heeft niet zoveel te maken met groen, maar betekent dat onze bedrijven over de komende honderden jaren kunnen overleven.

Dat is duurzaamheid. Dus winstgevend zijn en goed geld verdienen op de juiste manier met de juiste dingen is de kern van duurzaamheid. En hoe leer je dat dan?

Want je hebt ook soort van, kijk ik ben begonnen als ondernemer, ik had echt geen flauw idee waar ik mee bezig was. Ik was ook maar aan het aankloten. Toen zei een vriend ook een keer van ja eigenlijk had je eerst even bij McKinsey moeten gaan werken bij een of andere commercieel bedrijf om het vak te leren en daarna had je het moeten gaan ondernemen.

Maar is er een skill, cursus of een training of een podcast of een persoon of gewoon een bron waarvan je zegt van hey als je impact ondernemer bent en je wilt dat geldstuk beter doen, dan moet je dit gaan checken. Misschien wil je een andere skill uitpakken. Goed voorluisteren.

Ja dat sowieso, daar ga je hopelijk veel van opsteken. Maar het kan je namelijk heel erg uit een soort cirkeltje, dat je jarenlang rond draait. Je had het ook over ondernemers van het kan drie jaar duren voordat je product market fit hebt.

Maar als je na acht jaar nog steeds aan het aankloten bent, dan doe je iets niet goed zeg maar. Dus is er iets wat je kan gaan doen om uit een soort dead end te komen ofzo? Ja, ik ben er zelf nog steeds over aan het leren.

Ik denk dat het best nuttig is. Vaak is er een beetje de discussie van moet je nou direct uit de schoolbank gaan ondernemen of is het juist goed om ergens een ander bedrijf iets te gaan leren. Ik ben wel een bepleiter voor dat tweede.

Ik denk overigens dat er zijn meerdere wegen naar open. Het is ook een hele persoonlijke keuze. Sommige mensen zijn zulke geboren ondernemers dat ze gewoon gelijk beginnen en dan betaal je leergeld in de eerste tien jaar van je ondernemerschap.

Maar dan word je waarschijnlijk nog sneller, nog succesvoller ondernemer. Je kan ook eerst bij andere leergeld betalen door bij een consultant te werken of ik ben bij een investeerder begonnen. Uiteindelijk is er geen shortcut volgens mij.

De enige manier om echt leren ondernemen is gewoon door het te doen. Dus je gaat niet leren ondernemen in een MBA. Je gaat ook niet doen om uiteindelijk altijd als werknemer in een onderneming of in een startup te zitten.

Je moet uiteindelijk gewoon doen en bepaalde fouten maken. Maar je moet wel zorgen dat je snel leert. En iets waar ik zelf ook, want ik heb, wat is het, zes, zeven jaar als investeerder gewerkt.

Ik heb meerdere bedrijven gebouwd. Ik ben de CEO geweest van teams tot 500 mensen. En alsnog maak ik basisfouten.

En een van de dingen die ik heb geleerd in de afgelopen drie, vier jaar met Carbon Equity is dat we in het begin heel erg keuzes maakten vanuit intuïtie of vanuit gut feel of vanuit overtuiging, maar niet vanuit een business case. En dat klinkt echt ondernemen 101. Maar wat we nu hebben geleerd is als er een nieuwe idee is, bijvoorbeeld een nieuw product, een nieuw fonds wat we willen gaan lanceren, maak een simpele business case.

Oké, hoeveel klanten verwachten we daarvoor? Wat gaat het kosten? Wat is dan mijn verwachting van winst?

Wat kan er misgaan? Wat is dan in dat scenario hetgeen wat overblijft? En als ik nou vanuit mijn beste opportunities allemaal een business case kan maken, kan ik ook nog eens mijn keuzes prioriteren.

Vandaar ik doe dit versus dat, omdat hier dit een winstgevende idee is. Dus je hebt toch iets economisch rationeler nadenken over je business. Kan helpen om veel meer invulling te geven aan die intuïtie.

Dus je moet wel luisteren als ondernemer naar je intuïtie. Je moet een hypothese hebben, maar vervolgens moet je die ook goed onderbouwen. En daar mist het denk ik heel vaak bij de gedreven of de intuïtieve ondernemers zoals jij en ik, die allebei zijn, dat we die stap nog wel eens overslaan.

Ja, je hebt dan nog een paar co-founders die je een beetje op het rechte pad kunnen houden.

[Gerhard te Velde] (47:47 – 47:47)

Ja, ook heel belangrijk.

[Jacqueline van den Ende] (47:47 – 48:22)

Dat mis ik nog weleens. Ik gebruik tegenwoordig ChatGPT als co-founder. Ja, dus dan zeg ik van, jo, je weet hoe ik ben.

En dat heb ik namelijk al ingevoerd. Van dit zijn mijn valkuilen en je weet wat mijn doelen zijn. Dus, nou, wat zijn prio’s vandaag?

En dat zou met zo’n business case, dat zou ook typisch iets kunnen zijn. Dus dat is eigenlijk wel goed nieuws voor iedereen die alleen is, single founder. Of überhaupt zetten ze het PR met freelancers of zo, ik noem maar wat.

Maar ChatGPT, en er zijn vast nog wel meer tools, maar die kan je ook gewoon helpen. Dus gooi gewoon je input erin.

[Gerhard te Velde] (48:23 – 48:23)

Besluut.

[Jacqueline van den Ende] (48:23 – 48:45)

Schrijf op mijn business case en ook dingen, want daar wil ik het met jou nog wel even over hebben, over nee zeggen. Ja. Waar zeg je nee tegen?

Oh god, wauw, dat is een hele relevante vraag, want daar was ik dus altijd heel erg slecht in, maar daar werk ik steeds beter in. Oké. En dat is denk ik een hele belangrijke skill in het leven.

Ik ben ook wel heel benieuwd waarom je die vraag stelt, moet je zo maar even vertellen.

[Gerhard te Velde] (48:45 – 48:45)

Ja.

[Jacqueline van den Ende] (48:46 – 56:52)

Maar waar ik nu nee tegen zeg, is vooral dingen die mijn tijd kosten, waarvan ik weet dat ze niet mijn kernfocus zouden moeten hebben of niet nu belangrijk zijn. Dus ik heb op een gegeven moment anderhalf jaar voor de Quote columns geschreven en dat was echt wel een hele toffe ervaring om mezelf uit te dagen. En natuurlijk een megagaaf platform om hun achterban te bereiken en mijn ideeën daarin te mogen communiceren.

Maar ik heb op een gegeven moment stopgezet, omdat het kostte mij te veel. Het kostte mij mijn relatie. Ik was elk weekend, ik werk al knijterhard door de week en elk weekend had ik stress van shit, ik moet nog een column schrijven.

Ja, dat ging te ver. En dus daar ben ik nee tegen gezegd. Ik zeg ook nu heel vaak nee tegen praatjes et cetera voor dingen waar ik te weinig of niet tijd mee heb.

Ik zeg echt continu nee nu. En dat zorgt ervoor dat ik ja kan zeggen tegen mezelf. En dat is een heel belangrijk inzicht.

Ik zei altijd overal ja op. Er worden ook via LinkedIn heel veel vragen van, wil je eens een keertje met me sparren over mijn carrière? Of hoe doe je dat?

Of hoe moet ik mijn onderneming aanpakken? Et cetera. Dat verwelkom ik ook.

Maar overal waar je ja tegen zegt, heeft ook een opportunity cost. En de opportunity cost kan zijn je werk, maar het kan ook zijn je persoonlijke tijd, je gezondheid, de tijd die je hebt voor je sporten. Het kan je relatie zijn, de tijd die je doorbrengt met je partner.

Dus ik ben veel bewuster geworden van de opportunity cost van ja zeggen. En maak daardoor hopelijk betere keuzes. Waarom stel je die vraag?

Nou, ik denk dat hij sowieso voor elke ondernemer natuurlijk relevant. Want het gaat over delegeren en over nee zeggen. Decision betekent afsnijding.

En delegeren betekent het recht om iets te doen, overdragen aan een ander. En het zit ook weer bij het 80-20-principe. Het Pareto-principe van hey, zet honderd investeringen op een rij.

En er is één outlier. En er is aan beide kanten. Dus zeg maar, als je met die hele bril naar je tijd kijkt, van hey, wat is mijn tijd waard?

En wat brengt me dichter bij mijn doel? En wat brengt me er verder vanaf? En voor mij persoonlijk bijvoorbeeld, ik betrap mezelf heel vaak op dat ik allerlei kleine kutdingen aan het doen ben.

Dat ik denk Gerard, denk nou eens groter jongen. Je zit weer in de details. Je zit weer iets nitty gritty.

En dan weet je aan de ene kant denk dat van ja, ik hoef ook niet die visionair te zijn die een geweldig groot bedrijf bouwt. Want ik heb daar een theorie over ontwikkeld, ook dankzij deze podcast, dat de echt grote bedrijven worden gebouwd door mensen met een hele heldere toekomstvisie. Ik denk dat jij die ook hebt.

Gewoon echt die stip op de horizon, daar gaat het naartoe. En die heel zakelijk kunnen zijn. Of ze zijn het zelf, of ze hebben het ingeregeld, zeg maar.

En al die andere dingen zoals people skills en weet ik veel, dat kun je allemaal nog. Maar ik heb gewoon niet dat hele grote denken van nature. Dus als je mij vraagt, waar ga je naartoe met Air Air, de podcast agency?

Sommige mensen die zouden dan zeggen, ja, een landelijk netwerk van podcaststudio’s. Of ik word de grootste in mijn markt. Gewoon die drijfveer heb ik gewoon niet.

Dat is ook mooi om dat te herkennen. En overigens is dat ding natuurlijk ook de meerderheid van ondernemers. En dat is ook ondernemerschap.

En ik denk dat er weleens een stukje soort van hiërarchie in denken over ondernemers zit. Dat het beter is om een venture fund, een scale-up te hebben dan gewoon een ondernemer die gewoon geld verdient. Want by the way, overgrote geld wordt verdiend in de MKB bedrijven.

Die iets doen, gewoon echt een product in de markt zetten. Dus daar is ook helemaal niks mis mee. Want dat is ook gewoon ondernemen.

Ja, precies. En nee, dat herken ik. Ik heb ook altijd gedacht van er is maar één manier en dat is groot bedrijvenbouw.

Maar dat geldt niet voor iedereen. Ik had een gesprek ook vandaag met iemand. Of er was een andere keer die zei, does it bring you joy?

Vind je het leuk wat je doet? Mag dat ook nog een factor zijn? Of moet ik alleen maar met de toekomst bezig zijn?

Interessant. Dus waar zeg je nee tegen? Daar heb je een antwoord op gegeven.

En heb jij daar ook nog een bepaalde manier voor? Heb jij bijvoorbeeld een ritueel of een standaard mailtje? Want dat verschilt ook per persoon.

Of laat je het gewoon los en wat is jouw strategie? Nooit standaard e-mails. Mijn stelregel is empathie.

Dus ik probeer eigenlijk zo eerlijk mogelijk te communiceren over mijn drijfveren of omdat ik het te druk heb. Dus nu als mensen mij vragen van, hey, zou je met mij koffie willen drinken of zo? En ik heb die tijd niet.

Ik probeer daar overigens wel een paar uur per maand aan te besteden, maar niet meer dan dat. Dan zeg ik ook gewoon heel eerlijk, ik ben nu hartstikke druk hiermee. Het schrikt niet, maar weet je wat?

Hier is mijn telefoonnummer, bel me even. Dat vind ik nog behoorlijk coolant, hoor. Ja, precies.

Of als ik niet de beste persoon ben, dan zeg ik dat ook. Waar ik kan, probeer ik dan nog wel op een andere manier te helpen. Of ik zeg, als het over een paar maanden nog relevant is, kom bij me terug.

Maar ik beantwoord dus ook alles zelf. Ik laat niks in die zin automatiseren. Hij is natuurlijk wel behulpzaam, ook met het draften van de e-mails.

Maar ik breng altijd persoonlijk een voucher in, want daar zit connectie. Ken jij die gast van, hij heeft een SaaS-oplossing voor hotels. Hij is echt heel groot.

Hij is volgens mij ook Unicorn. Oh, ik weet wel wie je bedoelt. Een roze huisstijl heeft hij.

Van Muse. Nee, ik weet wel, hij is een hele hippe naam. Vaak ondernemer van het jaar geweest.

Is dat niet Muse? M-E-W-S? Ja, inderdaad.

Ja, ik wist niet hoe je het uitsprak. Ja, Muse. Oké, M-E-W-S.

Ja, ik denk altijd aan een kat, maar ik weet niet waarom dat er meer… Maar wat hij doet is heel minihacken, maar dat vind ik heel leuk. Hij heeft een soort van out-of-office-reply op LinkedIn.

Oké. En dus als je hem een berichtje stuurt, dan krijg je een berichtje terug. Hé, thanks voor je berichtje.

Leuk. Ik krijg vet veel berichten, dus no offense, maar ik lees ze niet allemaal. Maar als je me nou echt wil bereiken, stuur dan even een mailtje naar dit en dit.

En dan is daar iemand die de mailbox uitleest. Of iemand anders had weer van, mocht je bij ons willen komen werken, stuur een mailtje naar recruitment.nl, bla, bla, bla. Maar ik hou persoonlijk heel erg van die standaard.

Dat je gewoon denkt van, hé, iemand doet outreach. Zelfs als het commercieel bedoeld is, dan nog. It’s a human.

Dus we handelen mensen gewoon op een nette manier. En nee zeggen kan dus ook heel bot zijn, dat je gewoon… Ja, zo moet het op mijn betreft niet.

Want je weet ook niet wanneer je iemand weer tegenkomt. Weet je wel? Als jij mij heel bot afwijst en over twee jaar staan we op hetzelfde event, dan is het toch een beetje awkward.

Ja, precies. Maar dat zijn goeie zinnen. Ik heb helaas duizenden onbeantwoorde LinkedIn-berichten.

Ik heb ook zo’n angst voor berichten. Ja, het is heel raar, maar ik vind het dus echt tegenzin om mijn WhatsApp, mijn email, mijn LinkedIn… Want iedereen wil iets van je of zo?

Ja, het voelt wel eens als een bombardement van berichten en impuls die op je afkomen. En ik wil gewoon focussen op datgeen wat belangrijk is. Dus af en toe laat ik mijn inbox ook dagen opstapelen en mijn LinkedIn dan een keer per maand.

En dan ben ik door vijf berichten en denk ik van laat maar. Dus ik mis daar ook heel veel mijn excuses aan iedereen die mij een LinkedIn-bericht heeft gestuurd.

[Gerhard te Velde] (56:52 – 56:53)

Het was niet persoonlijk.

[Jacqueline van den Ende] (56:53 – 1:05:00)

Je kan het blijkbaar maken. Ja, maar ik zou inderdaad eens een keertje met zo’n out-of-office reply werken. En ook als je me echt wil bereiken, hou vol.

One day ooit gaat het je lukken. Misschien nog even over die founder waar je afscheid over die weg ging, zeg maar. Heb je daar nog een inzicht over?

Hoe kijk je terug op die ontvlechting? Nou, uiteindelijk wel heel goed. Het was Jeff en voor mij een van mijn…

Al mijn co-founders zijn me heel dierbaar, maar hij ook heel specifiek. Ik had heel veel bewondering en heb heel veel bewondering voor hem. Hij was verantwoordelijk voor het product en Jeff had, ik noem dat een stukje magie, een soort van het vinden van wat het market vindt, maar ook in de uitstraling van ons merk en de positionering had daar heel veel fingerspietzen gevoel bij.

Maar we hadden wel altijd een stukje conflict over wat en voor wie zijn we nou uiteindelijk aan het bouwen. En ik heb met Carbonectie altijd voor ogen gehad van, we zijn er toch wel, we zijn er in ieder geval nu nog niet voor iedereen. En ik bouw met Carbonectie niet in eerste instantie echt een retail investment platform waar je vanaf een euro kan investeren.

Een soort neobank of zo moet ik ook aan denken. Precies, en dat zijn wij niet. We zijn er toch echt wel voor de meervermogende investeerder, voor wie het logisch is om een stukje te diversificeren in private markten.

En waarom is dat zo? Omdat die investeerder die 100 euro of 200 euro belegt is heel moeilijk om winstgevend te kunnen bedienen. Het kost ons gewoon te veel om die klant te bedienen.

Dat werkt niet. Dus ik wil uiteindelijk die klant wel bedienen, maar via integraties met derden. Dus ik ben heel erg aan het kijken van hoe kunnen we Carbonectie bijvoorbeeld aanbieden via pensioenplatformen of via de grootbanken of vermogensbeheerders, waardoor je die klant kunnen bedienen tegen lagere klantacquisitiekosten, omdat het een klant van een derde is.

Maar goed, daar hadden we dus een andere visie op. Hij zag Carbonectie als gewoon echt een soort van beleggingsapp. En misschien vul ik dat in voor hem, dus Jeff, sorry dat ik dat begreep.

En ik zag het meer als een vermogensplatform wat we aan het doen zijn. En wat er misging in die relatie is, wij zijn allebei heel erg gelijk op elkaar. We zijn allebei intuïtieve ondernemers en visionair.

En we hebben dat conflict en die wrijving en dat stukje frictie eigenlijk wel jarenlang gevoeld. En wat ik mezelf aanreken is dat ik dat te weinig heb uitgediept. Dus we hebben het er wel over gesproken, maar we hebben het nooit helemaal opgelost.

En je bleef dus ook altijd het gevoel van frictie, een beetje headbutting, tegen elkaar aandoeën hebben. En dat beïnvloedde best wel het bedrijf, want daardoor kreeg je ook een beetje eilandjes van mensen die meer met zijn visie resoneerden versus met mij. Camp Jeff en Camp, ja.

Exact. En toen op een gegeven moment, we hebben een coach, we werken al anderhalf jaar met een coach en dat is fantastisch. Hayat Shedid, voor anybody die een waanzinnige coach zoekt.

En wij hebben met haar een offside gedaan en toen heeft hij op een gegeven moment geconcludeerd, dit is niet het bedrijf en de klantengroep waar ik zelf heel enthousiast van word, dus ik stap eruit. En voor mij was dat op dat moment echt een mokerslag. Dus niet een opluchting, maar een soort van…

…een vankelijk totale angst van, hoe gaan we het doen zonder hem? Ik leun zo op hem qua visie. Kunnen we nog wel?

Dat de techvisie voor mijn visie is om echt het digitale vermogensplatform voor de volgende generatie en de investeerders, millennials en gen X, om goed geld te verdienen, kan ik dat nog wel zonder hem bouwen? Wat gebeurt er met het team? Gaan nu heel veel mensen weg?

Loopt mijn product en tech team weg? Wat gebeurt er? En ik voelde ook heel veel teleurstelling bij mezelf van, wat heb ik allemaal verkeerd gedaan als CEO dat dit is gebeurd?

Ik heb daar echt wel een paar weken, maanden van moeten bijkomen. En uiteindelijk, als ik nu terugkijk, is het helemaal de juiste bezissing geweest. En er zijn een aantal dingen gebeurd.

Ik denk, een, we hebben dat heel goed gecommuniceerd aan het bedrijf. Ik heb een brief geschreven. Dat was best wel een emotionele aankondiging vanuit ons en vanuit mezelf.

Ik heb een brief geschreven om dat ook te verwoorden. Dat raak je nu nog steeds. Dat is bijzonder, ja.

En ik heb voorgelezen aan het bedrijf. En ik denk dat het daar heel goed, en toen heeft hij ook zijn verhaal uitgelegd. En wat daaruit sprak was dat het gewoon echt een logische beslissing was.

Dat het goed was voor hem, dat het goed was ook voor ons. En dat het vanuit een overtuiging kwam dat dat ook zo was. En vanuit die overtuiging, dat vertrouwen van dit is voor iedereen de beste keuze, is ook niemand is weggegaan uit het team.

Dus iedereen is gebleven. En, en ik weet nog heel goed, we hadden nog een soort van after-sessie met onze coach, met Jeff erbij, om ook even te reflecteren met het management team, van wat is er nou gebeurd? Maar vooral ook, hoe gaan we uit elkaar?

En op een gegeven moment ging hij de kamer uit, en was het van, oké, nu is dat hoofdstuk afgesloten, en nu gaat Jeff weg, en gaan jullie met elkaar bedenken hoe we verder gaan? En toen hij de kamer uitstapte, was er rust. Toen voor het eerst voelde dat die frictie wegviel, dat we op één lijn zaten, dat de vrede was teruggekeerd, en dat was zo’n soort van mentale, fysieke beleving van, Toen kwam de relief pas.

Er kwam echt een relief, en toen zijn we daarna dus weer, nou ja, niet opnieuw begonnen, maar verder gaan bouwen, en we hebben toen twee hele senior mensen aan het management team toegevoegd. Wiebe, die chief investment officer was, en Paul de Raat, die is de oud-CEO van Van der Bron, die is toen aangehaakt bij ons als chief commercial officer, en brengt heel veel wijsheid en ervaring, zowel als CCO en CEO, met zich mee. En daardoor hebben we nu een veel sterker management team, en die frictie, die we jarenlang in het hele bedrijf hebben gevoeld, die is weg, en daar ben ik heel dankbaar voor.

Dus ik ben heel dankbaar dat hij ons heeft gebracht tot waar we staan. Maar het was denk ik voor hem de juiste keuze, maar ook voor ons uiteindelijk de juiste keuze. Daarin zie je, grappig genoeg, was het altijd mijn grootste angst dat hij weg zou gaan.

En dat vertelt me twee dingen. Eén, dat ik dat eerder had moeten adresseren, en dat onderbuikgevoel toch. Ik ben heel lang de discussie uit de weg gegaan over dat verschil in Inzicht, uit angst dat dat bij hem de realisatie zou brengen dat dit niet zijn bedrijf was.

En ik had dat eerder bij de horens moeten vatten, maar ook, dat was ook gewoon de realiteit. En als dat zo is, dan is het dus ook de juiste keuze om uit elkaar te gaan. Ja, ook weer een nee zeggen, afscheid nemen.

Ja, durven toch door de zure appel heen te bijten, in a way. We moeten helaas een klein beetje gaan afronden. Jij hebt ook nog weer een agenda zo meteen.

Zeker. En dat brengt mij bij de laatste vraag van deze podcast. En traditiegetrouw mag jij als gast de laatste vraag stellen.

[Gerhard te Velde] (1:05:01 – 1:05:01)

Wauw.

[Jacqueline van den Ende] (1:05:01 – 1:05:05)

Niet aan mij, maar aan de kijker of luisteraar die dus een MKB-ondernemer is.

[Gerhard te Velde] (1:05:06 – 1:05:06)

Ja.

[Jacqueline van den Ende] (1:05:06 – 1:08:26)

En mijn vraag aan jou is om een vraag mee te geven waar iemand even over na kan denken, waarvan jij zegt, hey, ga daarmee aan de slag. Is er iets wat er bij jou opkomt? Gaat het dan in de richting van beter je bedrijf bouwen of meer ook een levensvraag?

Het mag allebei. Oké. Ik ben wel benieuwd, twee dingen als het mag.

Waar werk je naartoe en wat is genoeg? En laat ik dat heel even toelichten. Laatst vroeg een investeerder mij, Jacqueline, met hoeveel geld wil je weglopen uit Carbonectin?

Hoeveel geld wil je daaraan verdienen? Toen dacht ik, fuck, daar heb ik nog nooit over nagedacht. En toen zei hij van, en ik beantwoorde, ik heb voor mezelf gezegd, dat is het tweede punt, wat is genoeg?

10 miljoen is genoeg. Als ik meer dan 10 miljoen zou hebben, zou ik alles in stichting en alles weggeven. Maar 10 miljoen dus als basis.

En toen zei ik, nou Carbonectin, wanneer zou ik nou tevreden zijn? Nou, als ik een exit heb van, laten we zeggen, 3, 4 miljoen. 3, 4 miljoen, oké, nou als je dan je bedrijf op deze manier waardeert, dan moet je dus zoveel vermogen op je platform of zoveel klanten hebben, zoveel omzet.

Oké, oké, wat moet er gebeuren om daar te komen? Oké, nou nu wordt het opeens heel concreet van, oké, wat moet ik dan doen om die uitkomst te realiseren? Dus vanuit het idee van goed geld verdienen, working backwards, stel jezelf dus die vraag van, met hoeveel geld wil ik eigenlijk aan mijn bedrijf halen?

Wat moet het resultaat zijn? Wanneer ben ik dan tevreden? En wat moet er gebeuren om van A naar B te komen?

Dan maakt het veel concreter. En een tweede onderwerp gaat dus voor mij heel erg over, wat is genoeg? Want ik denk dat het een hele belangrijke vraag is in het tot een gezonde vorm van kapitalisme komen.

Ik denk dat het wereld best wel ongezond is, dat er een giga verschil zit tussen arm en arm en dat het een beetje een verdrietige observatie bijna is, dat heel veel extreem rijke mensen alleen nog bezig zijn met heel veel geld verdienen. En dan vraag ik me af, but why? Want ik werk met millionaires en miljardairs en ik kan je echt vertellen, boven een zeker niveau maakt geld niet gelukkiger, het brengt alleen maar meer complexiteit en het laatste wat je wil is dat je kinderen tientallen miljoenen erven.

It is not good for them. Ik kan het je verzekeren. Dus volgens mij zou er een veel gezondere maatschappij leven als we ook met elkaar kunnen zeggen wanneer is het genoeg?

Nou ja, voor mij is dat dus 10 miljoen. Ik zeg niet dat ik per se 10 miljoen wil verdienen of dat ik 10 miljoen nodig heb om mijn leven te financeren, helemaal niet. Maar dat is wel een niveau waarvan ik comfortabel zou zeggen, nou vanaf daar zou ik het allemaal in een stichting stoppen en die stichting die gaat impact investeren of goede doelen weggeven.

Dus dat vind ik een interessante vraag om jezelf te stellen. Wanneer is het genoeg? Mooi, dankjewel Jacqueline.

Dankjewel. Thanks for having me. Graag gedaan.

Jij natuurlijk, dank voor het kijken of luisteren naar deze aflevering van Groeivoer. Wil je meer weten over Carbon Equity? Ga even naar hun website carbonequity.com.

Wil je meer weten over Jacqueline of met haar connecten? Het heeft geen zin om een bericht te sturen op LinkedIn.

[Gerhard te Velde] (1:08:27 – 1:08:28)

Ja, je mag het proberen.

[Jacqueline van den Ende] (1:08:29 – 1:08:41)

Maar probeer gewoon, doe een outreach of speel het via mij. Dank voor je aandacht. Stuur deze aflevering ook door naar iemand in je netwerk waarvan je denkt dat die even lekker hiermee aan de slag moet.

Dank en tot de volgende keer.